بلومبرگ: “ایالات متحده میلیاردها دلار حاصل از نجات بانک‌ها را محاسبه می‌کند، در حالی که اروپا هنوز با زیان‌ها مواجه است” | ۲۹ شهریور ۱۴۰۳
تفاوت‌های اصلی بین نتایج نجات بانک‌ها در ایالات متحده و اروپا پس از بحران مالی
⏳ مدت زمان مطالعه: ۸ دقیقه | ✏️ ناشر/نویسنده: مارک روبینستین | 📅 تاریخ: ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۴ / ۲۹ شهریور ۱۴۰۳
⚠️ هشدار: بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاه‌های متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید یا پذیرش مسئولیت دیدگاه‌های مطرح‌شده نیست.
شانزده سال پس از بحران مالی، مالیات‌دهندگان اروپایی همچنان هزینه‌های نجات بانک‌های خود را محاسبه می‌کنند. برخلاف ایالات متحده، که در آن وجوه عمومی سال‌ها پیش بازپرداخت شد، دولت‌های اروپایی همچنان با زیان‌هایی در سهام برخی از بزرگترین بانک‌های خود مواجه هستند.
برای مثال، بانک کامرزبانک AG. هفته گذشته، دولت آلمان یک سهام ۴.۵ درصدی از این بانک را به بانک ایتالیایی یونی‌کردیت AG فروخت و سهام خود را به ۱۲ درصد کاهش داد. این موقعیت به سال ۲۰۰۸ برمی‌گردد، زمانی که کامرزبانک اولین بانک آلمانی بود که از صندوق نجات دولتی درخواست کمک کرد و در دو بخش، ۱۸.۲ میلیارد یورو (۲۰.۲ میلیارد دلار) دریافت کرد. با احتساب درآمد حاصل از فروش هفته گذشته – که یونی‌کردیت برای آن یک حق‌الامتیاز پرداخت کرد – برلین ۱۳.۹ میلیارد یورو بازپرداخت کرده است. با این حال، حتی با افزایش قیمت سهام کامرزبانک به بالاترین سطح در ۱۰ سال گذشته، دولت هنوز هم با زیان ۲.۱ میلیارد یورویی مواجه است.
این با تجربه در ایالات متحده متفاوت است. تحت رهبری وزیر خزانه‌داری هنری پاولسون، دولت فدرال بزرگترین بانک‌های آمریکایی را مجبور به پذیرش وجوه دولتی در قالب برنامه امداد دارایی‌های مشکل‌دار (TARP) در اکتبر ۲۰۰۸ کرد. برخی از بانک‌ها برای دریافت کمک‌های بیشتر بازگشتند، اما طی دو سال دولت تقریباً تمامی پول را بازپرداخت کرد و در بسیاری از موارد حتی سود هم کسب کرد. زمانی که آخرین سهام خود در سیتی‌گروپ را در دسامبر ۲۰۱۰ فروخت، وزارت خزانه‌داری اعلام کرد که ۱۲ میلیارد دلار سود خالص کسب کرده است – که “سود قابل توجهی برای مالیات‌دهندگان” بود.
در اروپا، دولت هلند به نزدیک‌ترین وضعیت به سوددهی در سهام خود در بانک ABN AMRO دست یافته است. دولت در دسامبر ۲۰۰۸ این بانک را کاملاً به مبلغ ۲۱.۷ میلیارد یورو تصاحب کرد. از زمان بازگشت آن به بازار بورس در سال ۲۰۱۵، دولت حدود ۱۱ میلیارد یورو جمع‌آوری کرده است، از جمله ۱.۲ میلیارد یورویی که هفته گذشته اعلام شد به عنوان بخشی از برنامه معاملاتی که مالکیت دولتی را به ۴۰.۵ درصد کاهش داد. همراه با سود سهام ۶.۱ میلیارد یورویی، دولت تقریباً ۱۷ میلیارد یورو بازپس گرفته است، که به ارزش فعلی سهام آن اضافه می‌شود تا به یک سود کوچک منجر شود. با این حال، سیاستمداران هنوز جشن نمی‌گیرند. وزیر دارایی سیگرید کاگ سال گذشته محاسبه‌ای برای پارلمان هلند تهیه کرد که شامل ۶ میلیارد یورو هزینه مالی بر اساس مبلغ اولیه بود. بازپرداخت آن نیز نیازمند افزایش دو برابری قیمت سهام ABN AMRO است.
در انگلستان، وضعیت بدتر به نظر می‌رسد. در نوامبر ۲۰۰۸، دولت بریتانیا به یک سهامدار اکثریت ۵۸ درصدی در بانک رویال بانک اسکاتلند – که اکنون به عنوان NatWest Group Plc شناخته می‌شود – تبدیل شد و ۴۵.۹ میلیارد پوند (۶۰.۱ میلیارد دلار) نقدی تزریق کرد. اکنون که سهم دولت به ۱۸ درصد کاهش یافته است، دولت ۲۹ میلیارد پوند از طریق فروش سهام، سود سهام و کارمزدها به دست آورده است. خرید سهام در ماه مه به دولت اجازه داد ۱.۲ میلیارد پوند بازپس بگیرد و همچنان در بازار سهام به فروش ادامه می‌دهد به میزان حدود ۴۵۰ میلیون پوند در ماه. اما، با ۵ میلیارد پوند، ارزش سهام باقی‌مانده کافی نیست تا هزینه‌های اولیه را پوشش دهد. اگرچه دولت بر روی بانک Lloyds Banking Group Plc و سایر سهام‌ها (قبل از هزینه‌های مالی) سود کسب کرد، بزرگترین برخورد مالی مالیات‌دهندگان انگلستان با NatWest بود.
در حالی که بانک‌های آمریکایی مجبور به مقابله با بحران مالی منطقه یورو که پس از بحران ۲۰۰۸ به همان اندازه بانک‌های اروپایی را تحت تأثیر قرار داد، نبودند، تجربه آمریکا نشان می‌دهد که فواید تزریق سرمایه بیشتر در اوایل و ایجاد محیطی که بانک‌ها بتوانند خود را در بازارهای خصوصی تأمین مالی کنند، بیشتر است.
تنها موسسات مالی بزرگ که وزارت خزانه‌داری همچنان در آنها سهام دارد، غول‌های مسکن فانی می و فردی مک هستند. اما حتی در اینجا نیز تفاوت واضح است. وزارت خزانه‌داری قبلاً ۱۱۰ میلیارد دلار سود از این دو شرکت به دست آورده است و ۳۰۱ میلیارد دلار سود سهام بر سرمایه‌گذاری ۱۹۱ میلیارد دلاری دریافت کرده است. “به طور عملی، این چیزی است که به ما کمک کرده تا کسری کلی خود را کاهش دهیم.” گفت جک لو، وزیر خزانه‌داری سابق.
و سود بیشتری هم وجود دارد. بر اساس شرایط نجات آنها، فانی و فردی همچنان ۳۳۴ میلیارد دلار به دولت بدهکار هستند، و اگر وزارت خزانه‌داری تصمیم به بخشش بخشی از آن بگیرد، به نفع سهامداران عادی خواهد بود، جایی که وزارت خزانه‌داری ۸۰ درصد سهام دارد.
در حالی که آنها برای آزادسازی دارایی‌ها تلاش می‌کنند، سیاستمداران اروپایی باید با تعجب به این وضعیت نگاه کنند. نجات بانک‌ها ممکن است در آن سوی اقیانوس اطلس محبوبیت کمتری داشته باشد، اما آنها بسیار سودآورتر هستند.
این مقاله لزوماً نظر هیئت تحریریه یا بلومبرگ LP و مالکان آن را منعکس نمی‌کند.
پاورقی‌ها:
⚠️ اخطار: محتوای این مقاله صرفاً دیدگاه‌های نویسنده و منبع اصلی را منعکس می‌کند و مسئولیت آن بر عهده نویسنده است. بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاه‌های متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید دیدگاه‌های مطرح‌شده نیست.
💡 درباره منبع: بلومبرگ یک شرکت رسانه‌ای جهانی و یک منبع برجسته اطلاعات مالی و خبری است که اخبار مربوط به امور مالی، بازارها، اقتصاد و تجارت را منتشر می‌کند.
✏️ درباره نویسنده: مارک روبینستین یک مدیر سابق صندوق پوشش ریسک است و نویسنده خبرنامه مالی هفتگی Net Interest می‌باشد.
