نشریه فارن افرز : «آمریکا به یک استراتژی واقعی برای اقیانوس هند نیاز دارد» | ۱۸ فروردین ۱۴۰۴

⏳ مدت زمان مطالعه: 6 دقیقه | ✏️ ناشر/نویسنده: Foreign Affairs/Arzan Tarapore | 📅 تاریخ: April 7, 2025 / ۱۸ فروردین ۱۴۰۴ ⚠️ هشدار: بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاههای متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید یا پذیرش مسئولیت دیدگاههای مطرحشده نیست. مقدمه: چهارجانبه شروع خوبی بود، اما نفوذ فزاینده چین نیازمند همکاری امنیتی بیشتری است ماه گذشته در دهلی نو، دریاسالار ساموئل پاپارو، فرمانده فرماندهی هند و اقیانوس آرام ایالات متحده، با همتایان ارشد خود از استرالیا، هند و ژاپن دیدار کرد. این گروه غیررسمی چهار کشور، معروف به کواد (Quad)، بارها اعلام کرده است که هیچ ستون دفاعی ندارد، بنابراین نشست رهبران نظامی آن یک رویداد بسیار نادر است. در ژانویه، نشست وزرای خارجه کواد نیز تأکید سنگین غیرمعمولی بر امنیت داشت. کواد از بدو تأسیس با چالشهای امنیتی غیرسنتی، مانند بلایای طبیعی و ماهیگیری غیرقانونی، دست و پنجه نرم کرده است. اما اعضای آن عمدتاً از یکپارچهسازی عملیات نظامی متعارف خود خودداری کردهاند. این ممکن است در حال تغییر باشد، و تغییری خوشایند خواهد بود: با افزایش قدرت و نفوذ چین، ایالات متحده و شرکای آن در منطقه دیگر نمیتوانند همکاری امنیتی را در اولویت پایین قرار دهند. علیرغم وسعت و اهمیت اقیانوس هند، استراتژیستهای آمریکایی اغلب با آن به عنوان یک منطقه دورافتاده برخورد کردهاند. درست است که حادترین چالشهای امنیتی واشنگتن در غرب اقیانوس آرام قرار دارد، جایی که چین و کره شمالی تهدید میکنند منطقه را به ورطه جنگ بکشانند. اما در منطقه اقیانوس هند نیز منافع زیادی در خطر است. خطوط دریایی که از شمال اقیانوس هند عبور میکنند، اقتصادهای آسیا، اروپا و خاورمیانه را به هم متصل میکنند. و این اقیانوس حاوی منابع ارزشمند ماهی و مواد معدنی است که امنیت غذایی منطقهای و زنجیرههای تأمین جهانی به آن وابسته هستند. امروزه، توازن قدرت در اقیانوس هند به گونهای در حال تغییر است که منافع ایالات متحده و شرکای آن در کواد را تهدید میکند. در سراسر منطقه اقیانوس هند، چین در حال گسترش نفوذ خود، خرید نخبگان سیاسی و ساخت زیرساختهایی مانند راهآهن و بنادر است. پکن در تلاش برای ایجاد حضور نظامی بزرگتر، همچنین به سرعت در حال ساخت کشتیهای دریایی دوربرد و افزایش جمعآوری اطلاعات در منطقه است. اگر ایالات متحده و شرکای آن نتوانند جاهطلبیهای پکن در اقیانوس هند را مهار کنند، به طور فزایندهای در معرض اجبار چین قرار خواهند گرفت. ظرف یک دهه، حضور دریایی رو به گسترش چین قادر خواهد بود خطوط کشتیرانی جهانی را به خطر اندازد، منابع بیشتری را از کشورهای منطقه استخراج کند و قدرت را بسیار فراتر از ظرفیتهای کنونی خود فرافکنی کند. پیش از اینکه خیلی دیر شود، ایالات متحده باید یک استراتژی جامع برای اقیانوس هند تدوین کند - استراتژیای که به نگرانیهای کشورهای منطقه رسیدگی کند تا آنها به پکن وابسته نشوند و ظرفیت خود واشنگتن را برای اعمال نیروی نظامی در منطقه افزایش دهد. یک جبهه متحد در سالهای اخیر، سیاست ایالات متحده در هند و اقیانوس آرام توسط اصول راهنمای مبهمی شکل گرفته است. هدف سیاست اعلام شده واشنگتن برای منطقه، از جمله اقیانوس هند، همکاری با شرکای کواد خود برای ارائه «کالاهای عمومی بینالمللی» و حفظ «هند و اقیانوس آرام آزاد و باز» بوده است. این اهداف به اندازهای گسترده هستند که غیرقابل بحث باشند، اما آنقدر گستردهاند که نشانههای معناداری برای اقدام در اقیانوس هند ارائه نمیدهند. مگر اینکه ایالات متحده یک استراتژی جامع برای منطقه اتخاذ کند، چالشهای امنیتی که چین ایجاد میکند، تنها از نظر تعداد و شدت افزایش خواهند یافت. واشنگتن باید بپذیرد که گسترش نظامی پکن در اقیانوس هند، خطری بلندمدت برای منافع ایالات متحده و شرکای آن ایجاد میکند. فعالیت زیردریاییهای چین به زودی از توانایی هند (یا هر کشور دیگری به تنهایی) برای مقابله فراتر خواهد رفت. نیروی دریایی هند عملیاتهای گستردهای را در سراسر اقیانوس هند حفظ میکند، اما سرمایهگذاری آن در قابلیتهای جدید در مقایسه با چین ناچیز است و در سالهای اخیر کند شده است. به آب انداختن گاه به گاه یک کشتی جدید چشمگیر توسط دهلی نو، این واقعیت را پنهان میکند که هند برای جبران خطرات ناشی از حضور دریایی رو به رشد چین، آمادگی کافی ندارد. با توجه به مخاطرات، واشنگتن باید همکاری نظامی با شرکای کواد خود را جدیتر بگیرد. در سالهای اخیر، اعضای کواد برای توزیع واکسنهای کووید، انجام تحقیقات سرطان، تعیین استانداردهای بینالمللی مخابرات و بسیاری موارد دیگر همکاری کردهاند. هدف این گروه تقویت ظرفیت و انعطافپذیری کشورهای کوچکتر است تا آنها بتوانند در برابر اجبار چین مقاومت کنند. برای این منظور، اعضای کواد به کشورهای منطقه در توسعه زیرساختهای مخابراتی کمک کردهاند تا وابستگی آنها به تأمینکننده مرتبط با دولت چین کاهش یابد. آنها پس از بلایای طبیعی، مانند رانش زمین در پاپوآ گینه نو و طوفان در ویتنام در سال گذشته، کمکهای اضطراری ارائه کردهاند. و به دهها کشور در سراسر منطقه کمک کردهاند تا به دادههای تجاری برای شناسایی ماهیگیری و کشتیرانی غیرقانونی در آبهای خود دسترسی پیدا کنند. اما تا به امروز، کواد از هرگونه همکاری نظامی که میتواند به عنوان ایجاد قدرت رزمی آن تفسیر شود، به دلیل ترس از واکنش شدید کشورهای آسیای جنوب شرقی که نگران رقابت امنیتی بیثباتکننده بین ایالات متحده و چین هستند، اجتناب کرده است. اعضای کواد همکاری نظامی را تنها خارج از چارچوب کواد دنبال کردهاند. به عنوان مثال، رزمایشهای دریایی سالانه سری مالابار شامل چهار کشور عضو کواد است اما به عنوان فعالیت کواد معرفی نمیشود. چنین رزمایشهایی به ایجاد عادتهای همکاری نظامی کمک میکنند، اما به طور ملموس توازن نظامی با چین را تغییر نمیدهند. کواد با محدود کردن خود به ارائه کالاهای عمومی بینالمللی، کار امنیتی غیرسنتی و همکاری نظامی بسیار محدود، قادر به بازدارندگی فعالیتهای نظامی چین در هند و اقیانوس آرام نیست. در حال حاضر، هند نقش «تأمینکننده خالص امنیت» منطقه، یعنی ضامن وضع موجود مطلوب، را بر عهده گرفته است. هند، همگام با ظرفیت و منافع رو به رشد خود، اغلب تلاشهای امداد بشردوستانه را انجام میدهد و کمکهای امنیتی ضروری را به کشورهای کوچکتر منطقه ارائه میکند. از سال ۲۰۲۳، همچنین با ایالات متحده و شرکای آن در نیروهای دریایی ترکیبی، یک ائتلاف دریایی چند ملیتی در شمال غربی اقیانوس هند، برای مبارزه با دزدی دریایی هماهنگ بوده است. کمکهای هند به امنیت منطقهای قابل توجه است، اما در مقایسه با آنچه برای مقابله با حضور دریایی رو به رشد چین لازم است، ناچیز خواهد بود. بنیانهای قدرت هدف اصلی استراتژی جدید ایالات متحده برای اقیانوس هند باید ایجاد قدرت نظامی جمعی باشد. واشنگتن باید به منافع اقتصادی و زیستمحیطی که کشورهای منطقه را نگران میکند، حساس باشد، اما استراتژی ایالات متحده نمیتواند به ارائه کالاهای عمومی محدود شود. در عوض، واشنگتن باید یک استراتژی برای اقیانوس هند تدوین کند که پایههای توانمندساز قدرت نظامی خود و شرکای خود را نیز تقویت کند: اطلاعات، عملیات، آمادگی و نوسازی. این بنیانها مستقل از مأموریت هستند، به این معنی که میتوانند طیف وسیعی از وظایف از امداد بشردوستانه تا عملیات رزمی را پشتیبانی کنند. و آنها گزینههای سیاستی ایجاد میکنند، واشنگتن و شرکای آن را قادر میسازند تا با چابکی عمل کنند و در عین حال عدم قطعیت را بر دشمنان خود تحمیل کنند. در واقع، همکاری نظامی نزدیکتر و ملموستر در اقیانوس هند، برنامهریزی چین را پیچیده میکند و حتی ممکن است برخی از خطرناکترین انگیزههای پکن را در مورد تایوان و دریای چین جنوبی بازدارد. اطلاعات، اساسیترین بنیان توانمندساز قدرت نظامی است. ارتشهای ایالات متحده و شرکا نه تنها به آگاهی موقعیتی بهتر از شناورهای ماهیگیری غیرقانونی، بلکه از کشتیهای دریایی که توانایی بیشتری در فرار از شناسایی دارند، نیاز دارند. واشنگتن و شرکای منطقهای آن باید توانایی خود را برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات دقیق در مورد نیروهای متخاصم بهبود بخشند. در حال حاضر، ابزارهای ناکافی برای ارتباط امن و اشتراکگذاری دادهها در بین پلتفرمها، توانایی نیروهای آمریکایی را برای همکاری با نیروهای هندی که از تجهیزات ساخت آمریکا مانند هواپیماهای P-8 استفاده میکنند، به خطر میاندازد. واشنگتن باید همکاری نظامی با شرکای کواد خود را جدیتر بگیرد. وظیفه ایجاد پایههای توانمندساز قدرت نظامی همچنین مستلزم اصلاح فرآیندهایی است که واشنگتن و شرکای آن از طریق آنها عملیات نظامی مشترک را هماهنگ میکنند. در سال ۲۰۰۳، ایالات متحده مرکز عملیات هوایی ترکیبی را در قطر برای هماهنگی نیروهای هوایی متفقین در سراسر منطقه عملیاتی خاورمیانه تأسیس کرد. چنین مدلی میتواند برای عملیات نظامی زمان صلح در اقیانوس هند و مناطق مجاور اقتباس شود. با توجه به نیاز ایالات متحده به استقرار نیرو در فاصله دور از خانه، واشنگتن به حقوق دسترسی، پایگاه و پرواز بر فراز بسیاری از کشورهای خارجی وابسته است، اما هماهنگی مؤثر مستلزم آن است که شرکای ایالات متحده، مانند استرالیا و هند، امتیازات بیشتری از این قبیل را به ایالات متحده و به یکدیگر اعطا کنند. در نهایت، ایالات متحده و شرکای آن باید تلاشهای بلندمدتی را برای افزایش آمادگی نظامی و نوسازی نیروها با تجهیزات جدید دنبال کنند. این شامل تلاش برای نگهداری، تعمیر و اورهال تجهیزات، از جمله در سایر کشورهای دوست است. و با گذشت زمان، نیروهای ایالات متحده و متفقین باید تحقیقات دفاعی و زنجیرههای تأمین خود را یکپارچه کنند و استعدادهای نوآورانه و ظرفیت صنعتی را گرد هم آورند. بسیاری از فناوریهای پیشرفته امروزی را میتوان به سرعت توسعه داد و به کار گرفت. به عنوان مثال، شرکت فناوری دفاعی ایالات متحده Anduril، یک زنجیره تأمین جهانی برای ارائه وسایل نقلیه زیردریایی بدون سرنشین به نیروی دریایی استرالیا در زمان بیسابقه ایجاد کرد. و شرکای AUKUS - استرالیا، بریتانیا و ایالات متحده - الگوریتمهای جدیدی را برای پردازش دادههای مشترک از سونوبویهای یکدیگر، دستگاههایی که زیردریاییها را ردیابی میکنند، توسعه دادند. چنین قابلیتهای جدیدی میتواند به سرعت و به طور معناداری توازن نظامی در اقیانوس هند را تغییر دهد. بخش اعظم این کار در حال حاضر در دست انجام است، اما همچنان پراکنده و نامنسجم باقی مانده است. واشنگتن به یک استراتژی جدید نیاز دارد که اولویتهای نظامی را تعیین کند و راهنمایی را از بالا صادر کند - تا هم به هماهنگی داخلی، بین سازمانهای ایالات متحده، و هم خارجی، با متحدان و شرکای ایالات متحده کمک کند. منفعت متقابل هیچ استراتژی ایالات متحده بدون متحدان و شرکا نمیتواند موفق شود، و این به ویژه در منطقه اقیانوس هند صادق است، زیرا واشنگتن به درستی منابع بیشتری را به رقابت امنیتی در غرب اقیانوس آرام اختصاص میدهد. هند قدرت کلیدی منطقه اقیانوس هند است، با نفوذی که در سراسر اقیانوس گسترش یافته و روابط استراتژیک عمیقتری با واشنگتن دارد. استرالیا نیز یک بازیگر امنیتی بسیار توانمند است که بر برخی از حساسترین گلوگاههای شرقی اقیانوس نظارت دارد. استرالیا و هند هسته اصلی هر استراتژی ایالات متحده خواهند بود، اما میتوانند توسط دیگران، مانند فرانسه، اندونزی و ژاپن، که همگی منافع قابل توجهی در اقیانوس هند دارند، همراهی شوند. هر شریک کواد به طور متفاوتی با ایالات متحده تعامل خواهد کرد و مزایا و منافع متمایز خود را به همراه خواهد داشت. اما برای همه آنها، همکاری نظامی با واشنگتن ظرفیت مستقل آنها را برای اقدام افزایش میدهد. آنها به طور جمعی میتوانند موضع نظامی قاطعانهتری اتخاذ کنند که گزینههای سیاستی خودشان را در منطقه اقیانوس هند گسترش دهد. برای این منظور، آنها باید با واشنگتن برای تقویت پایههای توانمندساز قدرت نظامی آن در اقیانوس هند همکاری کنند. طی سه ماه گذشته، دولت ترامپ تردیدهایی را در مورد تعهدات ایالات متحده به شرکای خود ایجاد کرده است. اما تشکیلات نظامی ایالات متحده همچنان علاقهمند به توسعه ظرفیت خود در هماهنگی با نیروهای شریک است، که آنها نیز با توجه به قاطعیت فزاینده پکن، علاقهمند به تعمیق همکاری امنیتی هستند. در بحبوحه اختلالات گسترده در سیاست تجاری و کمکرسانی ایالات متحده، سیاستگذاران امنیتی آمریکا باید همچنان جایگزینی برای هژمونی چین به منطقه ارائه دهند. کواد برای این منظور ساخته شده است. اعضای آن اکنون باید بپذیرند که گامهای معنادار برای مقابله با اجبار و تجاوز چین، به خودی خود کالاهای عمومی بینالمللی هستند. پاورقیها: ⚠️ اخطار:محتوای این مقاله صرفاً دیدگاههای نویسنده و منبع اصلی را منعکس میکند و مسئولیت آن بر عهده نویسنده است. بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاههای متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید دیدگاههای مطرحشده نیست. ✅ سورس ما: Foreign Affairs 💡 درباره منبع: فارن افرز (Foreign Affairs) یک نشریه آمریکایی پیشرو در زمینه روابط بینالملل و سیاست خارجی ایالات متحده است که توسط شورای روابط خارجی (CFR)، یک اندیشکده غیرحزبی، منتشر میشود. این نشریه از سال ۱۹۲۲ منتشر شده و به عنوان یکی از تأثیرگذارترین مجلات برای بحث و تحلیل سیاست جهانی شناخته میشود. ✏️ درباره نویسنده: ارزان تاراپور (Arzan Tarapore) پژوهشگر در دانشگاه استنفورد است. تحقیقات او بر استراتژی نظامی، موازنه قدرت در هند و اقیانوس آرام و سیاست دفاعی هند متمرکز است.