مجله فارن پالیسی : «ترامپ بی‌سر و صدا تعامل آمریکا با طالبان را افزایش می‌دهد: رویکرد جدید، از جمله اولین دیدار شناخته شده مقامات آمریکایی از کابل از سال ۲۰۲۱، به عمل‌گرایی معاملاتی بازمی‌گردد» | ۶ فروردین ۱۴۰۴
رویکرد معاملاتی دولت ترامپ منجر به افزایش بی‌سر و صدای تعامل با طالبان، آزادی گروگان و لغو جوایز شده است.
⏳ مدت زمان مطالعه: ۶ دقیقه | ✏️ ناشر/نویسنده: Foreign Policy/Michael Kugelman | 📅 تاریخ: March 26, 2025 / ۶ فروردین ۱۴۰۴
⚠️ هشدار: بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاه‌های متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید یا پذیرش مسئولیت دیدگاه‌های مطرح‌شده نیست.
مقدمه: تغییر رویکرد آمریکا در قبال طالبان
پنجشنبه گذشته، طالبان جورج گلزمن، شهروند آمریکایی، را پس از بیش از دو سال اسارت آزاد کردند. آزادی او در همان روزی صورت گرفت که آدام بولر، فرستاده ویژه ریاست‌جمهوری در امور گروگان‌ها، و زلمی خلیل‌زاد، سفیر ارشد سابق ایالات متحده در افغانستان، دیداری اعلام نشده از کابل داشتند – اولین دیدار شناخته شده مقامات آمریکایی از افغانستان از سال ۲۰۲۱.
افغانستان روز یکشنبه اعلام کرد که ایالات متحده جوایز تعیین شده برای [دستگیری] سه رهبر طالبان را که عضو گروهی به نام شبکه حقانی، یک گروه تروریستی تعیین شده توسط ایالات متحده که نیروهای آمریکایی را در افغانستان هدف قرار می‌داد، بودند، لغو کرده است. واشنگطن در مورد این اقدام اظهار نظری نکرده است، اما سراج‌الدین حقانی – ارشدترین فرد از این سه نفر – دیگر در وب‌سایت «پاداش برای عدالت» وزارت امور خارجه ایالات متحده دیده نمی‌شود.
این تحولات نشان‌دهنده تغییر قابل توجهی در رویکرد ایالات متحده نسبت به رژیم طالبان از زمان بازپس‌گیری قدرت توسط این گروه در سال ۲۰۲۱ است. مقامات آمریکایی به طور دوره‌ای با رهبران طالبان تعامل داشته‌اند، از جمله دو روز دیدارهای رو در رو در دوحه، قطر، در سال ۲۰۲۳، و دو طرف پیشتر بر سر معاملاتی برای آزادی شهروندان آمریکایی اسیر مذاکره کرده بودند.
اما به طور کلی، ایالات متحده هم در دوره رئیس‌جمهور سابق جو بایدن و هم در دوره رئیس‌جمهور فعلی دونالد ترامپ، فاصله خود را از طالبان حفظ کرده است. هیچ‌کدام دولت طالبان را به طور رسمی به رسمیت نشناخته‌اند و واشنگطن تمایل داشته است هرگونه تعامل با این رژیم را دور از چشم عموم نگه دارد.
پس از تسلط طالبان، ایالات متحده اعلام کرد که قطر – که در مذاکرات گلزمن نقش داشت – نماینده منافع ایالات متحده در افغانستان خواهد بود، که نشان می‌داد تمایل واشنگتن برای تعامل آینده حداقل است.
انگیزه‌های معاملاتی
رویکرد جدید دولت ترامپ را می‌توان به عمل‌گرایی معاملاتی آن نسبت داد. اهداف محدود آن در افغانستان شامل آزادی شهروندان آمریکایی باقیمانده در اسارت و بازگرداندن سلاح‌های ساخت ایالات متحده است. موارد دیگری نیز وجود دارد که کاخ سفید ممکن است بعداً بخواهد، مانند کمک در زمینه مبارزه با تروریسم. (هم طالبان و هم ایالات متحده، گروه داعش-خراسان (IS-K) را که عمدتاً در افغانستان مستقر است، یک تهدید می‌دانند.)
دولت ممکن است امیدوار باشد که دادن امتیازاتی مانند لغو جوایز و دیدار مقامات آمریکایی از کابل – که مشروعیت طالبان را تقویت می‌کند – بتواند به پیشبرد امور کمک کند. دولت بایدن نمی‌خواست به عنوان پاداش‌دهنده به طالبان دیده شود، با توجه به نگرانی‌های جدی در مورد سیاست‌های این گروه نسبت به زنان و دختران. دولت ترامپ رویکرد عمل‌گرایانه‌تری اتخاذ کرده است.
به نظر می‌رسد ایالات متحده بر روی انجام کارها با رهبران سیاسی طالبان در کابل حساب باز کرده است، بدون اینکه مجبور باشد از طریق رهبری ارشد تندروی این گروه در قندهار، که با غرب تعامل نمی‌کند، پیش برود. این منطقی است. لیست خواسته‌های واشنگطن از مسائل اجتماعی و ایدئولوژیکی که تحت حوزه کاری رهبری قندهار قرار می‌گیرند، اجتناب می‌کند.
این هفته، شبکه افغانستانی آمو تی‌وی گزارش داد که کلیپ صوتی‌ای از ملا هبت‌الله آخوندزاده، رهبر عالی طالبان، به دست آورده است که در آن خواستار بحث ایالات متحده و طالبان در مورد توافق تبادل زندانیان می‌شود که طی آن «یک افغان» بازداشت شده در گوانتانامو با اسرای آمریکایی در افغانستان مبادله شود.
تأیید نشده است که این کلیپ متعلق به آخوندزاده باشد، اما نشان می‌دهد که رهبری ارشد طالبان از مذاکرات بین رهبری سیاسی این گروه و مقامات آمریکایی حمایت می‌کند.
طالبان دلایل خاص خود را برای حمایت از تعامل بیشتر ایالات متحده دارند. آزادی شهروندان آمریکایی اولویت اصلی ترامپ است. این به رژیم طالبان اهرمی می‌دهد که می‌تواند از آن برای پیشنهاد مذاکرات بیشتر با واشنگتن و پیشبرد اهداف خود، مانند بازگرداندن بازداشت‌شدگان گوانتانامو توسط ایالات متحده، لغو جوایز، ارائه کمک‌های مالی و حتی کاهش تحریم‌ها استفاده کند.
چشم‌انداز ژئوپلیتیکی
اگرچه ارتباطات اخیر بین ایالات متحده و طالبان ممکن است ناشی از ملاحظات معاملاتی باشد، اما ارزش دارد که تصویر ژئوپلیتیکی را در نظر داشته باشیم. چین، پس از تأخیر اولیه، اکنون به دنبال قراردادهای سرمایه‌گذاری و افزایش فعالیت‌های دیپلماتیک با طالبان است. ایران نیز اخیراً تمایل بیشتری برای تعامل با افغانستان نشان داده است.
دولت ترامپ ممکن است به دنبال بازی طولانی‌مدت باشد و محاسبه کند که انجام کارهای بیشتر با طالبان – البته در سطوح محدود و به روش‌هایی که به رسمیت شناختن رسمی نمی‌رسند – می‌تواند به مقابله با نفوذ رقبای آن در افغانستان کمک کند.
محمد یونس در پکن
محمد یونس، رهبر موقت بنگلادش، روز چهارشنبه برای سفری چهار روزه عازم چین شد. این سفر بالاترین سطح تعامل بین پکن و داکا از زمان استعفای شیخ حسینه، نخست‌وزیر بنگلادش، تحت فشار در اوت گذشته را رقم می‌زند.
اگرچه سفر یونس اهمیت نمادینی دارد – به مناسبت پنجاهمین سالگرد روابط دوجانبه – اما به دلایل ژئوپلیتیکی نیز، به ویژه در دهلی نو، به دقت زیر نظر گرفته خواهد شد. در دوره حسینه، بنگلادش و چین هم روابط اقتصادی و هم نظامی خود را تقویت کردند، اگرچه نزدیکی رهبر دیرینه به هند احتمالاً محدودیت‌هایی را بر این مشارکت اعمال می‌کرد.
روابط بنگلادش با هند از آن زمان سرد شده است، که ممکن است فضایی برای گسترش روابط با چین ایجاد کند. تلاش اخیر هند برای کاهش تنش‌ها با پکن نشان می‌دهد که دهلی نو ممکن است نگرانی‌های کمتری در مورد اقدامات داکا داشته باشد. با این حال، هرگونه نشانه‌ای مبنی بر اینکه بنگلادش و چین در حال تعمیق مشارکت نظامی خود هستند، برای هند خوشایند نخواهد بود.
تمرکز اصلی سفر یونس احتمالاً اقتصادی خواهد بود. انتظار می‌رود یونس پیشنهاد انتقال تولیدات بیشتر چینی به بنگلادش را مطرح کند و همچنین تلاش کند تا نرخ بهره پایین‌تر و دوره‌های بازپرداخت طولانی‌تر برای وام‌های چینی را مذاکره کند. تجارت و سرمایه‌گذاری نیز در دستور کار خواهد بود: چین بزرگترین شریک تجاری بنگلادش است و ۴۰ میلیارد دلار برای پروژه‌های طرح کمربند و جاده و سایر سرمایه‌گذاری‌ها تعهد کرده است.
لایحه آمریکا برای تحریم فرمانده ارتش پاکستان
روز دوشنبه، نمایندگان کنگره آمریکا، جو ویلسون و جیمی پانتا، قانون دموکراسی پاکستان را معرفی کردند، یک لایحه دو حزبی که خواستار تحریم عاصم منیر، رئیس ستاد ارتش پاکستان، و سایر مقامات فعلی یا سابق است که این لایحه ادعا می‌کند دموکراسی را سرکوب کرده‌اند، از جمله از طریق آزار و اذیت مخالفان سیاسی – که در رأس آنها عمران خان، نخست‌وزیر سابق زندانی پاکستان، قرار دارد.
این لایحه خواستار اعمال تحریم‌ها بر منیر ظرف ۱۸۰ روز پس از تصویب آن است. (همچنین تصریح می‌کند که در صورت احیای دموکراسی پاکستان یا آزادی همه زندانیان سیاسی، تحریم‌ها می‌توانند لغو شوند.) صرف نظر از اینکه این لابقه تصویب شود یا خیر، نخبگان غیرنظامی و نظامی پاکستان را نگران خواهد کرد. رئیس ارتش پاکستان قدرتمندترین چهره کشور و کسی محسوب می‌شود که دولت‌های متوالی ایالات متحده او را به عنوان یک طرف گفتگوی حیاتی دیده‌اند.
این لایحه همچنین منعکس‌کننده تلاش‌های موفق حمایتی پاکستانی-آمریکایی‌های طرفدار خان است – تلاش‌هایی که از زمان تصویب قطعنامه کنگره ایالات متحده در سال گذشته با اکثریت قاطع که حملات به دموکراسی در پاکستان را محکوم می‌کرد، رهبران در اسلام‌آباد را نگران کرده است.
مذاکرات تجاری آمریکا و هند داغ می‌شود
برندن لینچ، دستیار نماینده تجاری ایالات متحده در امور آسیای جنوبی و مرکزی، این هفته ریاست هیئتی را در دهلی نو برای انجام مذاکرات تجاری بر عهده دارد. این سفر به دنبال دیدار پیوش گویال، وزیر بازرگانی هند، از واشنگتن در این ماه انجام می‌شود. با آماده شدن ترامپ برای اجرای سیاست تعرفه متقابل – که انتظار می‌رود در ۲ آوریل اجرا شود – و می‌تواند به شدت به هند ضربه بزند، چیزهای زیادی در معرض خطر است.
هند مدت‌هاست به دلیل نرخ‌های تعرفه متوسط بالا، کسری تجاری نزدیک به ۵۰ میلیارد دلاری به نفع هند، و تفاوت‌های زیاد بین تعرفه‌های ایالات متحده و هند، در تیررس تعرفه‌های ترامپ قرار داشته است. ترامپ اخیراً تکرار کرده است که تعرفه‌های متقابل جدید دهلی نو را مستثنی نخواهد کرد، اما مشکلات اقتصادی مداوم این کشور، این زمان را به ویژه بد می‌کند.
بلومبرگ گزارش می‌دهد که مقامات هندی در طول سفر این هفته لینچ برای «مهلت» فشار خواهند آورد. این ممکن است فروش سختی باشد، اگرچه هند می‌تواند چند دلیل قانع‌کننده را ذکر کند که چرا سزاوار رفتار بهتری است. این کشور قبلاً طیفی از تعرفه‌ها را کاهش داده، واردات کالاهای آمریکایی خود را در سال‌های اخیر ۳ میلیارد دلار افزایش داده؛ و متعهد شده است که تعرفه‌ها را بر بیش از نیمی از واردات ایالات متحده کاهش دهد.
با این حال، هند ممکن است نیاز داشته باشد کارهای بیشتری انجام دهد تا واقعاً به هدف خود کمک کند – و برخی از آنها می‌تواند از نظر سیاسی دردناک باشد. این شامل کاهش حمایت‌ها از محصولات کشاورزی است که به نفع کشاورزان هندی – یک حوزه انتخاباتی حیاتی – است.
تلاش‌های پاکستان برای جلب نظر ترامپ
دولت‌ها در سراسر جهان در تلاشند تا خود را به گونه‌ای قرار دهند که برای دولت جدید ترامپ جذاب باشند و پاکستان نیز از این قاعده مستثنی نیست. اسلام‌آباد با معرفی خود به عنوان یک شریک مفید ضد تروریسم، به دنبال استفاده از نگرانی‌های واشنگطن در مورد تروریسم در منطقه بوده است؛ این کشور اخیراً به ایالات متحده در دستگیری یک شبه‌نظامی داعش-خراسان کمک کرد.
پاکستان اکنون ممنوعیت دو ساله واردات سویای آمریکایی را لغو کرده و به آن اجازه می‌دهد خرید آنچه را که مدت‌ها یکی از واردات اصلی پاکستان از ایالات متحده بود، از سر بگیرد. اسلام‌آباد همچنین در تلاش است تا علاقه به منابع عظیم دست‌نخورده مواد معدنی حیاتی خود را افزایش دهد. و شاید جالب‌تر از همه، این کشور گام‌هایی برای قانونی کردن ارزهای دیجیتال برداشته است.
این ماه، اسلام‌آباد تأسیس شورای رمزارز پاکستان را برای «ادغام فناوری بلاک‌چین و دارایی‌های دیجیتال» در بخش مالی خود اعلام کرد.
ریاست این شورا بر عهده وزیر دارایی خواهد بود و هیئت مدیره آن شامل رئیس بانک دولتی پاکستان و رئیس کمیسیون بورس و اوراق بهادار این کشور خواهد بود، که نشان می‌دهد پاکستان این ابتکار را جدی می‌گیرد. مدیرعامل آن بلال بن ثاقب، یک کارآفرین اجتماعی جوان برجسته، خواهد بود.
پاکستان مدت‌ها در برابر قانونی کردن رمزارزها مقاومت کرده بود و به خطرات کلاهبرداری و پولشویی اشاره می‌کرد. اما در مصاحبه اخیر بلومبرگ، ثاقب در بیان انگیزه‌های اسلام‌آباد صریح بود: «ترامپ رمزارز را به یک اولویت ملی تبدیل می‌کند». او گفت: «هر کشوری از جمله پاکستان باید از این روند پیروی کند وگرنه در معرض خطر عقب ماندن قرار خواهیم گرفت.»
پربازدیدترین‌های فارن پالیسی در این هفته
- آیا آمریکا یک کلپتوکراسی است؟ نوشته جودی ویتوری
- وحشت درون زندان‌های السالوادور که ترامپ مهاجران را به آنجا می‌فرستد، نوشته نوآ بولاک
- چین ناجی اقلیم نیست، نوشته سیور وانگ و ویجایا راماچاندران
صداهای منطقه‌ای
در پروتوم الو، آلطاف پرویز، پژوهشگر، تحلیل می‌کند که چگونه بنگلادش و سریلانکا پس از قیام‌های سیاسی، بهبود اقتصادی را دنبال کرده‌اند. او می‌نویسد: «جهان این دو تحول جنوب آسیا را از نزدیک تماشا می‌کند، مشتاق دیدن اینکه چگونه هر دولت انتظارات … مردم خود را برآورده می‌کند، به ویژه زمانی که بخش عمده‌ای از استقلال اقتصادی آنها تحت تأثیر صندوق بین‌المللی پول (IMF) است.»
در داون، اشرف جهانگیر قاضی، دیپلمات پاکستانی، خواستار فرآیند آشتی ملی برای مبارزات داخلی فراوان پاکستان می‌شود. او می‌نویسد: «آنچه مطلقاً لازم است، ابتکاری شبیه نلسون ماندلا برای کمک به التیام کشور و ایجاد آشتی ملی است.» «در این مسیر به سوی آزادی پاکستان نباید هیچ بازنده‌ای وجود داشته باشد.»
سرمقاله کوئنسل هشدار می‌دهد که بوتان باید به انگ مرتبط با سل، که تهدیدی در این کشور ایجاد می‌کند، پایان دهد. این سرمقاله استدلال می‌کند: «بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری در سکوت رنج می‌برند و از طرد اجتماعی می‌ترسند. این باید تغییر کند.» «سل بیماری گذشته نیست، و همچنین شرایطی مرتبط با فقر یا شکست شخصی نیست – این یک وضعیت اضطراری بهداشت عمومی است که بر تمام بخش‌های جامعه تأثیر می‌گذارد.»
