نشریه میلیتری دات کام: «آیا این همان چیزی است که برایش ثبت نام کرده بودند؟ مأموریت‌های نظامی جدید علاقه به مخالفان وجدانی را برانگیخته است» | ۲۴ تیر ۱۴۰۴

این مقاله برای اولین بار در The War Horse، یک سازمان خبری غیرانتفاعی برنده جایزه که به آموزش عمومی در مورد خدمت سربازی می‌پردازد، منتشر شد.

جوی متزلر انتظار داشت هنوز یونیفرم به تن داشته باشد و به عنوان یک افسر جوان در شغل مهندسی نیروی هوایی خود کار کند. در عوض، او خود را در حال اعتراض در خارج از سازمان ملل یافت، در حالی که از شرکت در یک روزه ۴۰ روزه ضعیف شده بود و از مقامات می‌خواست تا کمک‌های بشردوستانه کامل را به غزه برسانند و انتقال تسلیحات ایالات متحده به اسرائیل را پایان دهند.

این جوان ۲۳ ساله خوش‌صحبت با اشتیاق خدمت سربازی را دنبال کرده بود. او در سال ۲۰۲۳ از آکادمی نیروی هوایی فارغ‌التحصیل شد و در همان سال درجه خود را دریافت کرد، به این امید که ارتش راهی معنادار برای خدمت به کشوری باشد که وقتی در نوزادی از چین به فرزندی پذیرفته شد، به خانه‌اش تبدیل شد.

متزلر که شوهرش، که اکنون افسری در نیروی فضایی است، را در آکادمی ملاقات کرده بود، گفت: «می‌خواستم از مردم محافظت کنم. می‌خواستم خدمت کنم. و فکر نمی‌کنم دور از ذهن باشد که بگویم من از آن دسته افرادی هستم که از به خطر انداختن بدنم برای چیزهایی که به آنها اعتقاد دارم، ابایی ندارم. بنابراین ارتش واقعاً منطقی به نظر می‌رسید.»

سپس، یک بحران وجدانی همه چیز را تغییر داد.

یک تصمیم طاقت‌فرسای عاطفی

متزلر که از حمایت ایالات متحده از کارزار بمباران طولانی‌مدت اسرائیل در غزه تکان خورده بود، گام چشمگیری برداشت و برای وضعیت مخالفت وجدانی درخواست داد، راهی برای خروج از ارتش که برای کسانی محفوظ است که می‌توانند ثابت کنند عقایدشان دیگر با خدمت همخوانی ندارد. برای او، یک فرآیند درخواست هشت ماهه شامل مصاحبه‌های کنجکاوانه و صفحات مقاله، به ترخیص موفقیت‌آمیز او به عنوان یک مخالف وجدانی در ماه آوریل منجر شد.

اما این تصمیم طاقت‌فرسای عاطفی می‌تواند هزینه سنگینی داشته باشد، از بیگانه کردن همرزمان نظامی و حتی اعضای خانواده گرفته تا بازپرداخت ده‌ها هزار دلار برای شهریه و سایر مزایای نظامی.

از نظر تاریخی، تعداد اعضای خدمتی که در ربع قرن گذشته از یک نیروی تماماً داوطلب برای وضعیت مخالفت وجدانی درخواست داده‌اند، نسبتاً پایین بوده است، به طوری که ارتش از سال ۲۰۱۹ سالانه دوازده درخواست یا کمتر و در هر سال از سال ۲۰۰۱ کمتر از ۷۵ درخواست داشته است. در مقابل، در طول جنگ ویتنام – آخرین درگیری ایالات متحده که از نیروی اجباری استفاده کرد – حدود ۱۷۰,۰۰۰ مرد در چندین شاخه خدمت، معافیت مخالفت وجدانی دریافت کردند و تنها در سال ۱۹۷۱ حدود ۶۱,۰۰۰ نفر.

داوطلبانی که به تماس‌های سربازان در معضلات اخلاقی پاسخ می‌دهند، می‌گویند که اخیراً با موجی مواجه شده‌اند که به نظر می‌رسد ناشی از یک درگیری دیگر است: دستور بحث‌برانگیز ماه گذشته رئیس‌جمهور دونالد ترامپ که ۴,۰۰۰ نیروی گارد ملی و ۷۰۰ تفنگدار دریایی را برای سرکوب اعتراضات مربوط به عملیات اجرای قوانین مهاجرت به لس آنجلس فرستاد.

استیو وولفورد برای اولین بار در هفته ۸ ژوئن متوجه تغییری در خط تلفن اضطراری حقوق سربازان (GI Rights Hotline) شد. این زمانی بود که ترامپ حضور نیروهای گارد ملی در لس آنجلس را دو برابر کرد و به یک گروه از تفنگداران دریایی – یک گردان پیاده‌نظام از مرکز رزمی هوایی-زمینی تفنگداران دریایی ۲۹ پالمز، کالیفرنیا – دستور داد تا وارد شهر شوند.

وولفورد گفت، در حالی که این خط تلفن معمولاً بین ۲۰۰ تا ۲۵۰ تماس در ماه دریافت می‌کند، تنها در آن یکشنبه حدود ۵۰ تماس دریافت شد و پیام‌های اضافی توسط تماس‌گیرندگانی که نتوانسته بودند وصل شوند، باقی مانده بود.

او گفت، بیشتر آنها نیز با تعریف مرسوم یک مخالف وجدانی، یعنی مخالف جنگ‌ها و جنگیدن، مطابقت نداشتند.

وولفورد به The War Horse گفت: «تعدادی از آنها به این موضوع اشاره کردند که “”من نمی‌خواهم بخشی از نشانه رفتن اسلحه به سمت شهروندان آمریکایی و شاید شلیک کردن آن باشم، مثلاً، من اینجا هستم تا از شهروندان آمریکایی محافظت کنم، حتی اگر عقاید متفاوتی داشته باشند.”” بنابراین افرادی بودند که، به گمانم، نسخه متفاوتی از معضل اخلاقی را تجربه می‌کردند. … آنها فقط باور نداشتند که این همه آن چیزی است که برای آن ثبت نام کرده یا با آن موافقت کرده بودند.»

پیروی از فرمانده کل قوا

البته، هنوز زود است که بدانیم آیا این موج تماس‌های تلفنی ممکن است به افزایش مخالفان وجدانی منجر شود یا خیر؛ ماه‌ها طول می‌کشد تا هرگونه درخواست ناشی از آن پردازش شود.

در قلب این تنش، یک استقرار نیروهاست که در دادگاه مورد مناقشه قرار گرفته است – اعضای گارد، در یک انحراف قابل توجه از رویه استاندارد، بدون تأیید گاوین نیوسام، فرماندار کالیفرنیا – برای پشتیبانی از اجرای قانون داخلی، از جمله حمایت از عملیات‌های ICE.

کری ای. لی، عضو ارشد صندوق مارشال آلمان ایالات متحده و استاد سابق کالج جنگ ارتش ایالات متحده، گفت که این اختلاف حقوقی مداوم، برای سربازان چاره‌ای جز پیروی از دستور ترامپ باقی نمی‌گذارد.

لی به The War Horse گفت: «در واقع، یک معیار بسیار بالا برای فکر کردن در مورد نافرمانی از دستورات غیرقانونی وجود دارد. هیچ ماده‌ای برای آنچه یک عضو خدمت غیراخلاقی یا غیراخلاقی تصمیم می‌گیرد، وجود ندارد، زیرا اینها قضاوت‌های شخصی بر اساس تصمیمات شخصی در مورد اخلاق و اصول هستند. و می‌دانید، شما نمی‌توانید اخلاق منحصر به فرد هر فرد را به دستورات نظامی تزریق کنید.»

مجموعه گروه‌هایی که خط تلفن اضطراری حقوق سربازان را اداره می‌کنند، از این تنش آگاه هستند. این به این معناست که، حداقل، امتناع از رفتن در صورت دستور، هزینه‌ای دارد. وولفورد، که پدرش یک افسر نیروی دریایی بود اما در بزرگسالی راه خود را به فعالیت‌های ضد جنگ پیدا کرد، می‌گوید که او «مشاوره غیرمستقیم» را تمرین می‌کند – به سربازان کمک می‌کند تا وضعیت، گزینه‌ها و منابع احتمالی خود را شناسایی کنند تا اینکه آنها را به سمت یک اقدام خاص سوق دهد. او گفت، گاهی اوقات، این برای تماس‌گیرندگان ناامیدکننده است.

وولفورد گفت: «برخی افراد، هر چه که در اینترنت [در مورد استقرار در لس آنجلس] دیده بودند، این انتظار را به آنها داده بود که من قادر خواهم بود بگویم، “”بله، [دستورات] غیرقانونی هستند و شما می‌توانید از آنها امتناع کنید و هیچ اتفاقی برای شما نخواهد افتاد.”” اما، بله، اگر این را می‌گفتم، اطلاعات درستی به کسی نمی‌دادم.»

پزشک رزمی که مدال افتخار گرفت

در حالی که خط تلفن اضطراری حقوق سربازان به سال ۱۹۹۴ بازمی‌گردد، گروه‌های حامی مخالفان وجدانی پیش از نیروی تماماً داوطلب وجود داشتند. به گفته بیل گالوین، مدیر مشاوره این سازمان، مرکز وجدان و جنگ، که از این خط تلفن حمایت می‌کند، در سال ۱۹۴۰ توسط کلیساهایی که از سوءاستفاده از مخالفان وجدانی در جنگ جهانی اول ناراحت بودند، تأسیس شد.

مخالفت وجدانی، به نوبه خود، پیش از جنگ انقلابی وجود داشت، زیرا بسیاری از مهاجران اولیه، به ویژه در مستعمراتی مانند پنسیلوانیا، کواکر بودند که به عنوان بخشی از عمل مذهبی خود صلح‌طلب بودند. شاید مشهورترین مخالف وجدانی آمریکایی، دزموند داس، یک پزشک رزمی جنگ جهانی دوم بود که از حمل سلاح به میدان نبرد خودداری کرد اما مدال افتخار – بالاترین جایزه نظامی کشور – را برای قهرمانی در نجات ده‌ها مرد زخمی زیر آتش دریافت کرد.

تماس معمولی با خط تلفن اضطراری حقوق سربازان از سوی اعضای خدمتی است که یک تغییر مذهب یا تغییر دیگری را تجربه کرده‌اند که دیدگاه آنها را در مورد جنگیدن تغییر می‌دهد.

گالوین گفت، یک تماس رایج دیگر از سوی افرادی است که طبق قانون ملزم به ثبت نام در سیستم خدمات انتخابی ایالات متحده هستند و می‌خواهند مخالفت وجدانی خود را در صورت بازگشت دوباره خدمت اجباری نظامی در کشور، ثبت کنند.

وولفورد گفت، تا ابتدای ژوئیه، تماس‌های تلفنی عمدتاً به حجم و ریتم عادی بازگشته بودند.

در نیروی تماماً داوطلب امروزی، سربازان باید به عنوان بخشی از مدارک ورود، سوگندنامه‌ای را امضا کنند که با جنگ مخالفتی ندارند. برای اینکه یک مخالف پس از پوشیدن یونیفرم موفق باشد، نیاز به اثبات یک تغییر واقعی در قلب یا اعتقاد و نشان دادن اینکه اکنون با حمل سلاح در جنگ به هر شکلی مخالف هستند، دارد. مخالفت با یک جنگ خاص یا یک سیاست نظامی خاص، این معیار را برآورده نمی‌کند.

در حالی که مخالفت متزلر با جنگ با غزه آغاز شد، به سرعت به مخالفت با حمایت از ارتش به هر نحوی گسترش یافت. به توصیه مشاورانش در سازمان کهنه‌سربازان برای صلح، او از وارد شدن به بحث در مورد احساسش نسبت به جنگ جهانی دوم و سایر درگیری‌های گذشته هنگام ارائه پرونده خود به ارتش، خودداری کرد. او گفت، اینها می‌توانند مخالفان را به دردسر بیندازند در حالی که اصل مطلب را از دست می‌دهند.

متزلر گفت: «چگونه حتی تعریف می‌کنید که جنگ چیست؟ زیرا آنها جوابی برای آن به شما نمی‌دهند. من می‌گویم، شما مجبور نیستید یک صلح‌طلب کامل باشید تا یک مخالف وجدانی باشید.»

سنجیدن هزینه‌های شخصی

حتی زمانی که یک عضو خدمت شرایط را برآورده می‌کند، مسیر مخالفت وجدانی هزینه‌های شخصی قابل توجهی را به همراه دارد. امتناع صریح از پیروی از یک دستور می‌تواند با زندان همراه باشد. کسانی که برای وضعیت مخالفت وجدانی درخواست می‌دهند، باید ماه‌ها تحت نظارت افسران ارشد قرار گیرند که به دنبال تعیین این هستند که آیا تغییر قلبی از زمان ثبت نام آنها صادقانه و سازگار است یا خیر.

جیمز متیو برانوم، که به تماس‌های خط تلفن پاسخ می‌دهد و همچنین از طریق سازمان خود، گروه ضربت حقوق نظامی، اطلاعات حقوقی مستقلی را به سربازان ارائه می‌دهد، گفت که مخالفان اغلب هزینه‌های پولی نیز باید بپردازند.

برانوم گفت: «اگر پاداش ثبت نام دریافت کرده باشید، باید آن را بازپرداخت کنید. اگر مزایای تحصیلی دریافت کرده باشید، برای کسی، مثلاً، که به وست پوینت رفته است، این می‌تواند به این معنا باشد که … شما به طور بالقوه حدود ۲۰۰,۰۰۰ دلار بدهکار هستید. راه‌هایی برای مبارزه با آن وجود دارد … اما می‌تواند بسیار چالش‌برانگیز باشد.»

او گفت، انگ اجتماعی از سوی آشنایان، کارفرمایان و حتی اعضای خانواده که اغلب با در پیش گرفتن مسیر مخالف برای خروج از ارتش همراه است، سطح دیگری از هزینه را نشان می‌دهد.

متزلر گفت که او واکنش منفی مستقیمی از دوستان و خانواده در مورد تصمیمش دریافت نکرده است، اما این هزینه باعث تعجب شده است.

متزلر گفت: «به طور خاص، در بخش مالی، فکر می‌کنم بسیاری از مردم پشت سر من با شوهرم صحبت می‌کنند و می‌گویند، “”خب، تو با این موضوع مشکلی نداری؟”” و برای من، این نشان می‌دهد که آنها واقعاً عمق تصمیمی را که من می‌گرفتم، درک نمی‌کنند.»

متزلر گفت، او مسئول پرداخت مبلغی متناسب از شهریه آکادمی نیروی هوایی خود است، «بر اساس تعهد انجام‌نشده» که به بیش از ۱۵۰,۰۰۰ دلار می‌رسد.

او گفت که با آن مانند بدهی کالج رفتار می‌کند.

ایزاک هامل، شوهر متزلر، گفت که پذیرفتن این بار مالی، محور بسیاری از گفتگوهای آنها در مورد تصمیم او بود. آنها به این نتیجه رسیدند که از «جایگاه ممتازی» برخوردارند و می‌توانند با حقوق نیروی فضایی او آن را پرداخت کنند. هامل گفت، او را تحت فشار قرار داد تا همه جوانب را ببیند، تا مطمئن شود که به همان اندازه که به نظر می‌رسد، مطمئن است.

او گفت: «فکر نمی‌کنم او هرگز شک کرده باشد که آیا ارزشش را دارد یا نه.»

هامل گفت، در حالی که هر دو در مورد غزه احساس مشابهی داشتند، او هرگز به برداشتن چنین گام رادیکالی فکر نکرده بود.

او گفت: «فکر نمی‌کنم هرگز بتوانم آنقدر شجاع باشم که این کار را انجام دهم.»

او اذعان کرد که دیدن تفنگداران دریایی مستقر در کالیفرنیا «واقعاً مرا تکان داد.»

او گفت: «من نمی‌خواهم به هیچ وجه با ارتش مرتبط باشم اگر قرار است مردم ما را به شکل خاصی ببینند.»

هامل گفت، کار در نیروی فضایی به او «این امتیاز را داده است که کمی از همه چیزهایی که در حال وقوع است، جدا باشم.» اما او می‌داند که هنوز بخشی از ارتش است. همکارانش در مورد تصمیم همسرش به دو دسته تقسیم می‌شوند: حمایت می‌کنند یا از موضوع کاملاً دوری می‌کنند. او گفت، تنها یک بار، یک همکار به طور علنی با او روبرو شده است. گفتگو با اختلاف نظر محترمانه پایان یافت.

افزایش تعداد در پی مأموریت‌های جدید

تعداد مخالفان وجدانی بالقوه در سال‌های پس از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ نسبتاً کم باقی مانده است، اما این تعداد در پی مأموریت‌های جدید افزایش می‌یابد. اوج پس از ویتنام، پس از تهاجم به عراق در سال ۲۰۰۳ بود.

در ارتش، بزرگترین شاخه نظامی و بیشترین نماینده در مأموریت‌های خارجی و داخلی، بیشترین تعداد درخواست‌های مخالفت وجدانی در ربع قرن گذشته در سال ۲۰۰۵ با ۷۴ درخواست بود که ۳۹ مورد یا ۵۲ درصد آنها تأیید شد. در مقایسه، بیش از ۷۳,۰۰۰ سرباز در آن سال مالی به ارتش پیوستند و حدود ۶۰,۰۰۰ سرباز سالانه به دلایل مختلف از خدمت خارج می‌شوند.

بر اساس داده‌های ارائه شده توسط ستاد ارتش، در سال ۲۰۲۴، ارتش پنج درخواست را پذیرفت و یکی را رد کرد؛ تا به امروز امسال، سه مورد پذیرفته شده و دو مورد در حال بررسی هستند. با توجه به کار مورد نیاز برای ارائه درخواست مخالفت وجدانی، بعید است این اعداد منعکس‌کننده تماس‌گیرندگان اخیر به خط تلفن اضطراری حقوق سربازان باشند.

تاکنون، هیچ صدای نظامی از استقرار در لس آنجلس به طور عمومی برای توصیف تفکر خاص سربازان در مورد دستورات آنجا، پیش نیامده است.

وولفورد گفت: «بیشتر افرادی که با من صحبت کرده‌اند، بسیار ترسیده بودند. مثلاً، آنها می‌خواستند از این وضعیت خارج شوند، اما نمی‌خواستند توجه بیشتری را به خود یا خانواده‌شان جلب کنند.»

گالوین گفت که او سعی می‌کند اعضای خدمت را از جایگزین‌های اعلام خود به عنوان مخالف وجدانی، مانند مطرح کردن مشکلات خانوادگی یا مسائل پزشکی از پیش موجود که نیاز به رسیدگی دارند، آگاه کند. او گفت، اعضای گارد همچنین می‌توانند ادعای سختی جامعه کنند و تصریح کنند که شغل غیرنظامی آنها برای ترک برای یک استقرار، بیش از حد ضروری است.

لی، عضو صندوق مارشال آلمان، گفت که او از کار گروه‌هایی مانند گروه گالوین برای کمک به سربازان در فکر کردن در مورد مسائل اخلاقی و اصولی قدردانی می‌کند. اما، او گفت، معضلات در جنگ و مخالفت شخصی با یک دستور نظامی جدید نیستند و سربازان را از پیروی از دستور معاف نمی‌کنند.

او گفت: «توانایی جدا کردن هویت حرفه‌ای از هویت شخصی، مشخصه یک عضو حرفه نظامی است. بخشی از آن شامل احترام به زنجیره فرماندهی و احترام به مأموریت‌هایی است که رئیس‌جمهور شما از شما می‌خواهد انجام دهید. و توانایی جدا کردن آن از هویت شخصی و آنچه در خانواده شما می‌گذرد، فوق‌العاده دشوار است، اما همچنین فوق‌العاده ضروری است.»

لی گفت، با این حال، او نگران تأثیرات بلندمدت گسترده‌تر استقرار در لس آنجلس و چگونگی نشان دادن یک تغییر در نحوه استفاده از ارتش است.

او گفت: «این به من نشان می‌دهد که دولت قصد دارد به طور منظم از گارد فدرال‌شده یا ارتش فعال برای حمایت از اجرای قانون استفاده کند. اگر اینطور باشد، آنگاه من فکر می‌کنم شما با برخی مسائل روحی بسیار قابل توجه، برخی مسائل حفظ نیروی بسیار قابل توجه و به طور بالقوه در آینده، مسائل واقعی استخدام روبرو خواهید بود.»

یک شکاف رو به رشد

قابل ذکر است که جنجال بر سر استقرار در لس آنجلس در حالی رخ می‌دهد که استخدام نظامی یک رونق تاریخی را تجربه می‌کند و شاخه‌های خدمت ماه‌ها زودتر به اهداف پذیرش خود می‌رسند و پنتاگون اشتیاق را در میان نیروهای تازه‌واردی که انتخاب می‌کنند تحت فرماندهی رئیس‌جمهور ترامپ خدمت کنند، تبلیغ می‌کند.

کوین والستن، استاد علوم سیاسی در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، لانگ بیچ، گفت که یک نظرسنجی غیرعلمی از ۴۰۰ کهنه‌سرباز که او در اوایل سال جاری انجام داد، به شدت بر اساس خطوط سیاسی بود: محافظه‌کاران اکنون به شدت احتمال دارد که ثبت نام نظامی را توصیه کنند، در حالی که لیبرال‌ها به شدت احتمال دارد که این کار را نکنند.

او گفت: «من فکر می‌کنم سؤال بلندمدت‌تر، مشکل بلندمدت‌تر، چالش بلندمدت‌تر، یافتن بنیادی برای استخدام نظامی است که کمتر به شخصیت‌هایی که سیاست را در پنتاگون یا کاخ سفید تعیین می‌کنند، وابسته شود.»

برای متزلر، دیدن سربازان فعال مستقر در نقشی که ممکن است آنها را ملزم به استفاده از زور علیه غیرنظامیان آمریکایی کند، تکان‌دهنده بود و بیشتر اعتقاد او را مبنی بر اینکه نمی‌تواند یونیفرم بپوشد، تأیید کرد.

در پایان ژوئن، پس از پایان اعتراضش در خارج از سازمان ملل – که در طی آن برای مدت کوتاهی دستگیر شد – او اولین وعده غذایی خود را پس از روزه ۴۰ روزه خورد: سه تکه پیتزا.

او گفت، در مرحله بعد، قصد دارد وارد یک برنامه تحصیلات تکمیلی در مهندسی مکانیک در دانشگاه مرکزی فلوریدا شود. او هنوز در تلاش است تا زمان کوتاه خود را در ارتش درک کند. اگرچه او هرگز مستقر نشد و هرگز در جنگ خدمت نکرد، اما حتی از حمایت از تحقیقات نظامی در توسعه سلاح‌های جنگی احساس گناه می‌کند.

اکنون، وقتی متزلر به تصمیم خود برای ترک ارتش فکر می‌کند، ابراز آرامش می‌کند. او گفت، توانایی نگاه کردن به رنج در مکان‌هایی مانند غزه و احساس وحشت به جای توجیه اهداف نظامی به این معناست که او قطعه ارزشمندی از انسانیت خود را حفظ کرده است.

او گفت: «حتی اگر از نظر عاطفی طاقت‌فرسا باشد، من بسیار خوش‌شانس هستم که هنوز توانایی نادیده نگرفتن آن را دارم. من تقریباً به دلیل بودن در ارتش آن را از دست داده بودم.»