اندیشکده کوئینسی: “بهبود امنیت از طریق بستن و کاهش پایگاه‌های نظامی در خارج از کشور” | ۲۹ شهریور ۱۴۰۰

⏳مدت زمان مطالعه: ۲۳ دقیقه | ✏️ناشر/نویسنده: مؤسسه کوئینسی / دیوید وین، پترسون دپن، لیا بولگر | 📅 تاریخ: ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۱ / ۲۹ شهریور ۱۴۰۰

---

خلاصه اجرایی

علیرغم خروج پایگاه‌ها و نیروهای نظامی ایالات متحده از افغانستان، این کشور همچنان حدود ۷۵۰ پایگاه نظامی در ۸۰ کشور خارجی و مستعمرات (سرزمین‌ها) دارد. این پایگاه‌ها از جنبه‌های مختلفی مانند مالی، سیاسی، اجتماعی و زیست‌محیطی هزینه‌بر هستند. پایگاه‌های ایالات متحده در سرزمین‌های خارجی اغلب تنش‌های ژئوپلیتیکی را افزایش می‌دهند، از رژیم‌های غیردموکراتیک حمایت می‌کنند، و به عنوان ابزاری برای جذب گروه‌های مسلح مخالف حضور آمریکا و دولت‌هایی که این حضور را تقویت می‌کند، عمل می‌کنند. در موارد دیگر، این پایگاه‌ها استفاده شده‌اند تا جنگ‌های فاجعه‌آمیز مانند جنگ‌های افغانستان، عراق، یمن، سومالی و لیبی را آغاز و اجرا کنند. در سراسر طیف سیاسی و حتی در داخل ارتش آمریکا، اجماع رو به رشدی وجود دارد که بسیاری از پایگاه‌های خارجی باید دهه‌ها پیش بسته می‌شدند، اما اینرسی بوروکراتیک و منافع سیاسی نادرست باعث ادامه فعالیت آنها شده است.

در میان یک “بازنگری وضعیت جهانی” در حال انجام، دولت بایدن فرصتی تاریخی دارد تا صدها پایگاه نظامی غیرضروری در خارج از کشور را ببندد و امنیت ملی و بین‌المللی را بهبود بخشد.

حقایق سریع در مورد پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور

• حدود ۷۵۰ سایت پایگاه نظامی ایالات متحده در ۸۰ کشور و مستعمره خارجی وجود دارد.
• ایالات متحده تقریباً سه برابر بیشتر پایگاه‌های خارجی (۷۵۰) از سفارت‌ها، کنسولگری‌ها و ماموریت‌های دیپلماتیک خود در سراسر جهان (۲۷۶) دارد.
• در حالی که تعداد تاسیسات تقریباً نصف تعداد پایان جنگ سرد است، پایگاه‌های ایالات متحده به دو برابر تعداد کشورها و مستعمرات (از ۴۰ به ۸۰) در همان زمان گسترش یافته‌اند، با تمرکز زیاد در خاورمیانه، شرق آسیا، بخش‌هایی از اروپا و آفریقا.
• ایالات متحده حداقل سه برابر بیشتر از مجموع پایگاه‌های خارجی همه کشورهای دیگر دارد.
• پایگاه‌های ایالات متحده در خارج از کشور برای مالیات‌دهندگان حدود ۵۵ میلیارد دلار در سال هزینه دارد.
• ساخت زیرساخت‌های نظامی در خارج از کشور از سال ۲۰۰۰ تاکنون حداقل ۷۰ میلیارد دلار هزینه داشته و ممکن است به بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار برسد.
• پایگاه‌های خارجی به ایالات متحده کمک کرده‌اند تا از سال ۲۰۰۱ جنگ‌ها و عملیات‌های نظامی را در حداقل ۲۵ کشور آغاز کند.
• تاسیسات ایالات متحده در حداقل ۳۸ کشور و مستعمره غیردموکراتیک یافت می‌شوند.

مشکل پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور

در طول جنگ جهانی دوم و اوایل جنگ سرد، ایالات متحده سیستم بی‌سابقه‌ای از پایگاه‌های نظامی را در سرزمین‌های خارجی ایجاد کرد. سه دهه پس از پایان جنگ سرد، هنوز ۱۱۹ سایت پایگاه در آلمان و ۱۱۹ پایگاه دیگر در ژاپن وجود دارد، طبق گزارش پنتاگون. در کره جنوبی ۷۳ پایگاه وجود دارد. سایر پایگاه‌های ایالات متحده در سراسر جهان از آروبا تا استرالیا، کنیا تا قطر، رومانی تا سنگاپور و فراتر از آن پراکنده‌اند.

ما برآورد می‌کنیم که ایالات متحده در حال حاضر تقریباً ۷۵۰ پایگاه نظامی در ۸۰ کشور و مستعمره (سرزمین) خارجی دارد. این تخمین از فهرست‌هایی که به نظر می‌رسد جامع‌ترین فهرست‌های پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور هستند به دست آمده است (به ضمیمه مراجعه کنید). بین سال‌های مالی ۱۹۷۶ و ۲۰۱۸، پنتاگون هر ساله فهرستی از پایگاه‌ها منتشر می‌کرد که به خاطر اشتباهات و حذف‌های خود قابل توجه بود. از سال ۲۰۱۸ به بعد، پنتاگون از انتشار این فهرست خودداری کرده است. ما فهرست‌های خود را بر اساس گزارش سال ۲۰۱۸، فهرست عمومی موجود از پایگاه‌های خارجی دیوید واین در سال ۲۰۲۱ و گزارش‌های خبری و دیگر گزارش‌های معتبر ساختیم.

---

در سراسر طیف سیاسی و حتی درون خود ارتش ایالات متحده، به طور فزاینده‌ای بر این باور است که بسیاری از پایگاه‌های ایالات متحده در خارج از کشور باید دهه‌ها پیش بسته می‌شدند. رئیس ستاد مشترک ارتش، مارک میلی، در اظهارات علنی خود در دسامبر ۲۰۲۰ اظهار داشت: “من فکر می‌کنم ما در خارج از کشور زیرساخت‌های زیادی داریم.” میلی خواستار “نگاهی سخت و جدی” به پایگاه‌های خارج از کشور شد و خاطرنشان کرد که بسیاری از این پایگاه‌ها “مشتق شده از جایی هستند که جنگ جهانی دوم به پایان رسید.”

برای درک ۷۵۰ پایگاه نظامی ایالات متحده در خارج از کشور، باید بدانیم که تعداد این پایگاه‌ها تقریباً سه برابر تعداد سفارت‌ها، کنسولگری‌ها و مأموریت‌های ایالات متحده در سراسر جهان — ۲۷۶ — است. همچنین، این پایگاه‌ها بیش از سه برابر تعداد پایگاه‌های خارج از کشور است که توسط تمامی دیگر ارتش‌ها در مجموع نگهداری می‌شود. گزارش‌ها حاکی از آن است که بریتانیا ۱۴۵ سایت پایگاه خارجی دارد. ارتش‌های دیگر کشورها احتمالاً بین ۵۰ تا ۷۵ پایگاه خارجی دیگر دارند، از جمله دو تا سه دوجین پایگاه خارجی روسیه و پنج پایگاه چین (به علاوه پایگاه‌هایی در تبت).

هزینه ساخت، بهره‌برداری و نگهداری پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور حدوداً ۵۵ میلیارد دلار در سال (سال مالی ۲۰۲۱) برآورد می‌شود. استقرار نیروها و پرسنل غیرنظامی در پایگاه‌های خارج از کشور به‌طور قابل‌توجهی هزینه‌برتر از نگهداری آنها در پایگاه‌های داخلی است: به‌طور متوسط ۱۰,۰۰۰ تا ۴۰,۰۰۰ دلار بیشتر برای هر فرد در سال. افزودن هزینه‌های پرسنل مستقر در خارج از کشور کل هزینه پایگاه‌های خارجی را به حدود ۸۰ میلیارد دلار یا بیشتر می‌رساند. این برآوردها محافظه‌کارانه هستند، با توجه به دشواری در ترکیب هزینه‌های پنهان.

فقط در زمینه هزینه‌های ساخت و ساز نظامی — بودجه‌ای که برای ساخت و توسعه پایگاه‌های خارج از کشور تخصیص داده شده است — دولت ایالات متحده بین سال‌های مالی ۲۰۰۰ و ۲۰۲۱ بین ۷۰ میلیارد دلار تا ۱۸۲ میلیارد دلار هزینه کرده است. محدوده هزینه‌ها به دلیل تخصیص ۱۳۲ میلیارد دلار توسط کنگره در این سال‌ها برای ساخت و ساز نظامی در “مکان‌های نامشخص” در سراسر جهان بسیار گسترده است، علاوه بر ۳۴ میلیارد دلار که به وضوح در خارج از کشور هزینه شده است. این روش بودجه‌بندی ارزیابی میزان هزینه‌های طبقه‌بندی شده برای ساخت و توسعه پایگاه‌های خارجی را غیرممکن می‌کند. یک تخمین محافظه‌کارانه از ۱۵ درصد می‌تواند به ۲۰ میلیارد دلار اضافی منجر شود، اگرچه اکثر “مکان‌های نامشخص” ممکن است در خارج از کشور باشند. ۱۶ میلیارد دلار بیشتر در بودجه‌های “اضطراری” جنگ ظاهر شده است.

---

فراتر از هزینه‌های مالی آنها، و به‌طور کمی متناقض، پایگاه‌های خارجی امنیت را به چندین روش تضعیف می‌کنند. حضور پایگاه‌های ایالات متحده در خارج از کشور اغلب تنش‌های ژئوپولیتیکی را افزایش می‌دهد، دشمنی گسترده‌ای نسبت به ایالات متحده ایجاد می‌کند، و به عنوان ابزاری برای جذب گروه‌های نظامی مانند القاعده عمل می‌کند.

پایگاه‌های خارجی همچنین ورود ایالات متحده به جنگ‌های تهاجمی متعددی که از انتخاب‌های خود گرفته شده، مانند جنگ‌های ویتنام و آسیای جنوب شرقی تا ۲۰ سال “جنگ‌های بی‌پایان” پس از تهاجم به افغانستان در سال ۲۰۰۱ را تسهیل کرده‌اند. از سال ۱۹۸۰، پایگاه‌های ایالات متحده در خاورمیانه بزرگ حداقل ۲۵ بار برای آغاز جنگ‌ها یا دیگر اقدامات جنگی در حداقل ۱۵ کشور در همان منطقه استفاده شده‌اند. از سال ۲۰۰۱، ارتش ایالات متحده در حداقل ۲۵ کشور درگیر جنگ شده است.

پایگاه‌های خارجی همچنین ورود ایالات متحده به جنگ‌های تهاجمی متعددی که از انتخاب‌های خود گرفته شده، مانند جنگ‌های ویتنام و آسیای جنوب شرقی تا ۲۰ سال “جنگ‌های بی‌پایان” پس از تهاجم به افغانستان در سال ۲۰۰۱ را تسهیل کرده‌اند.

در حالی که برخی از زمان جنگ سرد ادعا کرده‌اند که پایگاه‌های خارجی به گسترش دموکراسی کمک می‌کنند، اغلب به نظر می‌رسد که برعکس باشد. پایگاه‌های ایالات متحده در حداقل ۱۹ کشور خودکامه، هشت کشور نیمه‌خودکامه، و ۱۱ مستعمره (به ضمیمه مراجعه کنید) یافت می‌شوند. در این موارد، پایگاه‌های ایالات متحده به طور عملی حمایت از رژیم‌های غیردموکراتیک و اغلب سرکوبگر مانند رژیم‌های ترکیه، نیجر، هندوراس و کشورهای خلیج فارس را فراهم می‌کنند. همچنین، پایگاه‌ها در مستعمرات باقی‌مانده ایالات متحده — “سرزمین‌های” پورتوریکو، گوام، جزایر ماریانای شمالی، ساموآی آمریکا، و جزایر ویرجین ایالات متحده — به ادامه رابطه استعماری آنها با بقیه ایالات متحده و شهروندی درجه دوم آنها کمک کرده‌اند.

همانطور که ستون “آسیب زیست‌محیطی قابل توجه” در جدول ۱ ضمیمه نشان می‌دهد، بسیاری از سایت‌های پایگاه در خارج از کشور سابقه آسیب‌رساندن به محیط‌های محلی از طریق نشت مواد سمی، حوادث، دفع زباله‌های خطرناک، ساخت پایگاه و آموزش‌هایی که شامل مواد خطرناک می‌شود را دارند. در این پایگاه‌های خارج از کشور، پنتاگون به‌طور کلی به استانداردهای زیست‌محیطی ایالات متحده پایبند نیست و اغلب تحت قراردادهای وضعیت نیروهایی که به ارتش اجازه می‌دهند از قوانین زیست‌محیطی کشور میزبان فرار کند، عمل می‌کند.

صرف نظر از آسیب‌های زیست‌محیطی آنها و فقط به دلیل وجود یک نیروی نظامی خارجی در سرزمین‌های دارای حاکمیت، جای تعجب نیست که پایگاه‌های خارجی تقریباً در هر کجا که یافت می‌شوند، مخالفت ایجاد می‌کنند (به ستون “اعتراض” در جدول ۱ مراجعه کنید). حوادث کشنده و جنایات مرتکب‌شده توسط پرسنل نظامی ایالات متحده در تأسیسات خارج از کشور، از جمله تجاوزات و قتل‌ها، معمولاً بدون عدالت محلی یا مسئولیت‌پذیری، همچنین اعتراضات قابل‌فهمی را ایجاد می‌کند و به اعتبار ایالات متحده آسیب می‌زند.

---

فهرست پایگاه‌ها

پنتاگون مدت‌هاست که در ارائه اطلاعات کافی برای کنگره و عموم مردم برای ارزیابی پایگاه‌های خارجی و استقرار نیروها ناکام بوده است — که این یکی از جنبه‌های مهم سیاست خارجی ایالات متحده است. مکانیزم‌های نظارت فعلی برای کنگره و عموم مردم برای اعمال کنترل مدنی مناسب بر تأسیسات و فعالیت‌های نظامی در خارج از کشور ناکافی هستند. به عنوان مثال، زمانی که چهار سرباز در سال ۲۰۱۷ در نیجر کشته شدند، بسیاری از اعضای کنگره شگفت‌زده شدند که حدود ۱۰۰۰ نیروی نظامی در آن کشور حضور دارند. پایگاه‌های خارجی بستن دشوار است، اغلب عمدتاً به دلیل اینرسی بوروکراتیک. موضع پیش‌فرض مقامات نظامی به نظر می‌رسد این است که اگر پایگاهی در خارج از کشور وجود دارد، باید مفید باشد. کنگره به ندرت ارتش را مجبور می‌کند که مزایای امنیت ملی پایگاه‌های خارج از کشور را تحلیل کند یا نشان دهد.

از سال ۱۹۷۶، کنگره پنتاگون را ملزم کرده است که گزارش سالانه‌ای از “پایگاه‌های نظامی، تأسیسات، و امکانات خود” شامل تعداد و اندازه آنها تولید کند. تا سال مالی ۲۰۱۸، پنتاگون این گزارش سالانه را مطابق با قانون ایالات متحده تولید و منتشر می‌کرد. حتی وقتی این گزارش را تولید می‌کرد، پنتاگون داده‌های ناقص یا نادرست ارائه می‌کرد، و ده‌ها پایگاه شناخته‌شده را مستند نمی‌کرد. به عنوان مثال، پنتاگون مدت‌ها مدعی بوده است که فقط یک پایگاه در آفریقا دارد — در جیبوتی. اما تحقیقات نشان می‌دهد که اکنون حدود ۴۰ تأسیسات با اندازه‌های مختلف در قاره وجود دارد؛ یک مقام نظامی ۴۶ تأسیسات را در سال ۲۰۱۷ تأیید کرد.

---

امکان دارد که پنتاگون تعداد واقعی تأسیسات خارج از کشور را نداند. جالب اینجاست که مطالعه‌ای که اخیراً توسط ارتش ایالات متحده تأمین مالی شده بود، به جای فهرست پنتاگون، از فهرست دیوید واین در سال ۲۰۱۵ استفاده کرده است.

این گزارش بخشی از تلاشی است برای افزایش شفافیت و بهبود نظارت بر فعالیت‌ها و هزینه‌های پنتاگون، و کمک به تلاش‌های مهم برای حذف هزینه‌های غیرضروری نظامی و جبران اثرات منفی خارجی پایگاه‌های ایالات متحده در خارج از کشور. تعداد زیاد پایگاه‌ها و عدم شفافیت شبکه پایگاه‌ها، ایجاد یک فهرست کامل را غیرممکن می‌سازد؛ شکست اخیر پنتاگون در انتشار گزارش ساختار پایگاه‌ها، ایجاد یک فهرست دقیق‌تر از سال‌های گذشته را حتی دشوارتر می‌کند. همانطور که در بالا ذکر شد، روش‌شناسی ما بر اساس گزارش ساختار پایگاه‌های سال ۲۰۱۸ و منابع اولیه و ثانویه معتبر است؛ اینها در مجموعه داده‌های دیوید واین در سال ۲۰۲۱ درباره “پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور، ۱۷۷۶-۲۰۲۱” گردآوری شده‌اند.

---

کشورهایی با پایگاه‌های نظامی ایالات متحده

“پایگاه” چیست؟

اولین قدم در ایجاد فهرست پایگاه‌های خارجی تعریف آن چیزی است که به عنوان “پایگاه” شناخته می‌شود. تعاریف در نهایت سیاسی و اغلب حساس به مسائل سیاسی هستند. اغلب پنتاگون و دولت ایالات متحده، همچنین کشورهای میزبان، تلاش می‌کنند حضور یک پایگاه ایالات متحده را به عنوان “نه یک پایگاه ایالات متحده” به تصویر بکشند تا از تصور اینکه ایالات متحده به حاکمیت کشور میزبان تجاوز کرده است (که در واقع اینطور است) جلوگیری کنند. برای جلوگیری از این بحث‌ها تا حد ممکن، ما از گزارش ساختار پایگاه‌های سال مالی ۲۰۱۸ پنتاگون (BSR) و اصطلاح “سایت پایگاه” به عنوان نقطه شروع فهرست‌های خود استفاده می‌کنیم. استفاده از این اصطلاح به این معناست که در برخی موارد یک تأسیسات که معمولاً به عنوان یک پایگاه شناخته می‌شود، مانند پایگاه هوایی آویانو در ایتالیا، در واقع شامل چندین سایت پایگاه است — در مورد آویانو، حداقل هشت سایت. شمارش هر سایت پایگاه منطقی است زیرا سایت‌هایی با نام یکسان اغلب در مکان‌های جغرافیایی مختلف قرار دارند. به عنوان مثال، هشت سایت آویانو در نقاط مختلف شهرداری آویانو واقع شده‌اند. به‌طور کلی، هر سایت پایگاه نشان‌دهنده تخصیص بودجه مالیات‌دهندگان توسط کنگره است. این توضیح می‌دهد که چرا برخی از نام‌های پایگاه یا مکان‌ها چندین بار در فهرست دقیق پیوند داده شده در ضمیمه ظاهر می‌شوند.

پایگاه‌ها از تأسیسات به اندازه یک شهر با ده‌ها هزار پرسنل نظامی و اعضای خانواده گرفته تا تأسیسات کوچک رادار و نظارت، پایگاه‌های هوایی پهپادها، و حتی چند گورستان نظامی متغیر هستند. گزارش ساختار پایگاه‌های پنتاگون می‌گوید که فقط ۳۰ “تأسیسات بزرگ” در خارج از کشور وجود دارد. برخی ممکن است پیشنهاد کنند که شمارش ۷۵۰ سایت پایگاه‌های خارجی ما در واقع اغراق‌آمیز در وسعت زیرساخت‌های خارج از کشور ایالات متحده است. با این حال، جزئیات دقیق گزارش ساختار پایگاه‌های پنتاگون نشان می‌دهد که پنتاگون “کوچک” را به عنوان دارای ارزش گزارش‌شده تا ۱.۰۱۵ میلیارد دلار تعریف می‌کند. علاوه بر این، درج حتی کوچک‌ترین سایت‌های پایگاه، تأسیساتی که به دلیل محرمانگی در بسیاری از پایگاه‌های خارج از کشور در فهرست‌های ما گنجانده نشده‌اند را جبران می‌کند. بنابراین، ما مجموع “تقریباً ۷۵۰” را به عنوان بهترین تخمین توصیف می‌کنیم.

امکان دارد که پنتاگون تعداد واقعی تأسیسات خارج از کشور را نداند. جالب اینجاست که مطالعه‌ای که اخیراً توسط ارتش ایالات متحده تأمین مالی شده بود، به جای فهرست پنتاگون، از فهرست دیوید واین در سال ۲۰۱۵ استفاده کرده است.

ما پایگاه‌ها را در مستعمرات ایالات متحده (سرزمین‌ها) در شمار پایگاه‌های خارجی می‌گنجانیم، زیرا این مکان‌ها به‌طور کامل به ایالات متحده دموکراتیک الحاق نشده‌اند. پنتاگون همچنین این مکان‌ها را به عنوان “خارج از کشور” طبقه‌بندی می‌کند. (واشنگتن دی.سی. از حقوق دموکراتیک کامل برخوردار نیست، اما با توجه به اینکه پایتخت کشور است، پایگاه‌های واشنگتن را داخلی در نظر می‌گیریم.)

بستن پایگاه‌ها

بستن پایگاه‌های خارج از کشور از نظر سیاسی آسان‌تر از بستن تأسیسات داخلی است. برخلاف فرآیند هم‌ترازی و بستن پایگاه‌ها برای تأسیسات در ایالات متحده، کنگره نیازی به دخالت در بستن پایگاه‌های خارج از کشور ندارد. رؤسای جمهور جورج اچ. دبلیو. بوش، بیل کلینتون، و جورج دبلیو. بوش صدها پایگاه غیرضروری در اروپا و آسیا را در دهه‌های ۱۹۹۰ و ۲۰۰۰ بستند. دولت ترامپ تعدادی پایگاه در افغانستان، عراق و سوریه را بست. رئیس‌جمهور بایدن با خروج نیروهای آمریکایی از پایگاه‌های افغانستان، شروع خوبی داشته است. برآوردهای قبلی ما، به تازگی در سال ۲۰۲۰، این بود که ایالات متحده ۸۰۰ پایگاه در خارج از کشور دارد (به نقشه ۱ مراجعه کنید). به دلیل تعطیلی‌های اخیر، ما مجدداً محاسبه کرده و تعداد پایگاه‌ها را به ۷۵۰ کاهش داده‌ایم.

رئیس‌جمهور بایدن یک “بازبینی موضع جهانی” در حال انجام را اعلام کرده و تعهد کرده است که دولتش تضمین کند که استقرار نیروهای نظامی ایالات متحده در سراسر جهان “با سیاست خارجی و اولویت‌های امنیت ملی ما به‌طور مناسبی هماهنگ باشد.”

بنابراین، دولت بایدن یک فرصت تاریخی برای بستن صدها پایگاه نظامی غیرضروری دیگر در خارج از کشور و بهبود امنیت ملی و بین‌المللی در این فرآیند دارد. برخلاف خروج عجولانه رئیس‌جمهور سابق دونالد ترامپ از پایگاه‌ها و نیروها از سوریه و تلاش او برای مجازات آلمان با حذف تأسیسات در آنجا، رئیس‌جمهور بایدن می‌تواند پایگاه‌ها را با دقت و مسئولیت‌پذیری ببندد، در حالی که به متحدان اطمینان خاطر داده و مقادیر زیادی از پول مالیات‌دهندگان را صرفه‌جویی کند.

فقط به دلایل محدود محلی، اعضای کنگره باید از بستن تأسیسات در خارج از کشور حمایت کنند تا هزاران نفر از پرسنل و اعضای خانواده — و چک‌های حقوق آنها — به حوزه‌های انتخابیه و ایالت‌های خود بازگردند. ظرفیت مازاد به‌خوبی مستند شده‌ای برای بازگشت نیروها و خانواده‌ها به پایگاه‌های داخلی وجود دارد.

دولت بایدن باید به درخواست‌های فزاینده در سراسر طیف سیاسی برای بستن پایگاه‌های خارج از کشور توجه کند و به دنبال استراتژی کاهش موضع نظامی ایالات متحده در خارج از کشور، بازگرداندن نیروها به خانه، و تقویت موضع دیپلماتیک و اتحادهای کشور باشد.

---

یادداشت‌ها در مورد جدول ۱

پایگاه‌ها: گزارش ساختار پایگاه‌های ۲۰۱۸ پنتاگون، “سایت پایگاه” را به عنوان هر “موقعیت جغرافیایی مشخصی که دارای قطعات زمین یا تأسیسات جداگانه‌ای است که به آن اختصاص داده شده […] که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم تحت مالکیت، اجاره، یا به هر طریق دیگری تحت حوزه قضایی یک نهاد وزارت دفاع ایالات متحده به نمایندگی از ایالات متحده قرار دارد” تعریف می‌کند.

نوع حکومت: انواع حکومت کشورها به عنوان یکی از این چهار نوع تعریف می‌شوند: “دموکراسی کامل”، “دموکراسی ناقص”، “رژیم ترکیبی”، یا “اقتدارگرا”. این تعاریف از “شاخص دموکراسی” واحد اطلاعات اکونومیست در سال ۲۰۲۰ استخراج شده‌اند، مگر اینکه با ستاره مشخص شده باشد (ارجاعات برای این موارد را می‌توانید در کل مجموعه داده پیدا کنید).

بودجه ساخت و ساز نظامی: این ارقام باید به‌عنوان حداقل‌ها در نظر گرفته شوند. داده‌ها از اسناد رسمی بودجه پنتاگون که برای ساخت و ساز نظامی به کنگره ارائه شده است، استخراج شده‌اند. کل مبالغ شامل بودجه‌های اضافی در بودجه‌های جنگ (عملیات اضطراری خارجی)، بودجه‌های طبقه‌بندی‌شده و منابع بودجه‌ای دیگر که گاهی به کنگره اعلام نمی‌شوند (به عنوان مثال، زمانی که ارتش از پول تخصیص یافته برای یک هدف دیگر برای ساخت و ساز نظامی استفاده می‌کند) نمی‌شود.

تخمین تعداد نیروها: این تخمین‌ها شامل نیروهای فعال، نیروهای گارد ملی و ذخیره و غیرنظامیان پنتاگون می‌شوند. تخمین‌ها از مرکز داده نیروی انسانی دفاعی (به‌روزرسانی شده تا ۳۱ مارس ۲۰۲۱؛ و ۳۰ ژوئن ۲۰۲۱ برای استرالیا) استخراج شده‌اند، مگر اینکه با ستاره مشخص شده باشد (ارجاعات برای این موارد را می‌توانید در کل مجموعه داده پیدا کنید). خوانندگان باید توجه داشته باشند که ارتش اغلب داده‌های نادرست در مورد تعداد نیروها را برای پنهان کردن ماهیت و اندازه اعزام‌ها ارائه می‌دهد.

تخمین‌های زمین (در دسترس در کل مجموعه داده): این تخمین‌ها از گزارش ساختار پایگاه‌های ۲۰۱۸ پنتاگون (BSR) استخراج شده و به صورت جریب ذکر شده‌اند. BSR تخمین‌های ناقصی را ارائه می‌دهد و سایت‌های پایگاهی که شامل نمی‌شوند، به عنوان “نامشخص” مشخص شده‌اند.

اعتراضات اخیر/در حال انجام: این به وقوع هر گونه اعتراض عمده‌ای، چه از سوی دولت، مردم یا سازمان‌ها اشاره دارد. تنها اعتراضاتی که به طور صریح علیه پایگاه‌های نظامی ایالات متحده یا حضور نظامی ایالات متحده به طور کلی است، با “بله” مشخص شده‌اند. هر کشوری که با “بله” مشخص شده، با دو گزارش رسانه‌ای از سال ۲۰۱۸ پشتیبانی و مستند شده است. کشورهایی که در آنها هیچ اعتراض اخیر یا در حال انجامی یافت نشده است، با “خیر” مشخص شده‌اند.

آسیب زیست‌محیطی قابل توجه: این دسته به آلودگی هوا، آلودگی زمین، آلودگی آب، آلودگی صوتی و/یا به خطر افتادن گیاهان یا جانوران مرتبط با حضور یک پایگاه نظامی ایالات متحده اشاره دارد. پایگاه‌های نظامی، با موارد نادر استثنا، به محیط زیست آسیب می‌زنند به دلیل ذخیره‌سازی و استفاده منظم از مواد خطرناک، مواد شیمیایی سمی، تسلیحات خطرناک، و دیگر مواد خطرناک. پایگاه‌های بزرگ تمایل به آسیب بیشتری دارند؛ بنابراین فرض می‌کنیم که هر پایگاه بزرگ برخی از آسیب‌های زیست‌محیطی را ایجاد کرده است. یک مکان که با “خیر” مشخص شده به معنای عدم وجود آسیب زیست‌محیطی توسط پایگاه نیست، بلکه نشان‌دهنده این است که هیچ مدرکی یافت نشده یا آسیب فرضی به‌طور نسبی محدود است.

تقدیرها

تحقیق و نگارش این خلاصه توسط سازمان جهانی فراتر از جنگ (World BEYOND War) و دانشگاه آمریکایی حمایت شده است. از گروه‌ها و افراد زیر که در مفهوم‌سازی، تحقیق، و نگارش این گزارش به عنوان بخشی از ائتلاف هم‌راستایی و بستن پایگاه‌های خارج از کشور همکاری داشتند، تشکر می‌کنیم: کمپین صلح، خلع سلاح و امنیت مشترک؛ کدپینک؛ شورای جهانی قابل زندگی؛ ائتلاف سیاست خارجی؛ موسسه مطالعات سیاست/سیاست خارجی در کانون توجه؛ سازمان جهانی فراتر از جنگ؛ اندرو بیسویچ؛ مدیا بنجامین؛ جان ففر؛ جوزف گرسان؛ بری کلاین؛ کاترین لوتز؛ دیوید سوآنسان؛ جان تیرنی؛ آلن ووگل؛ و لارنس ویلکرسون. همچنین از لورا لومپ، سم فریزر، و جسیکا روزنبلوم برای ویرایش و تولید خستگی‌ناپذیرشان تشکر می‌کنیم.

ائتلاف هم‌راستایی و بستن پایگاه‌های خارج از کشور (OBRACC) گروهی گسترده از تحلیل‌گران نظامی، محققان، مدافعان، و دیگر کارشناسان پایگاه‌های نظامی از سراسر طیف سیاسی است که از بستن پایگاه‌های نظامی ایالات متحده در خارج از کشور حمایت می‌کنند. برای اطلاعات بیشتر به سایت www.overseasbases.net مراجعه کنید.

سازمان جهانی فراتر از جنگ (World BEYOND War) یک جنبش جهانی غیرخشونت‌آمیز برای پایان دادن به جنگ و برقراری صلحی عادلانه و پایدار است. این سازمان در ۱ ژانویه ۲۰۱۴ تأسیس شد، زمانی که بنیان‌گذاران دیوید هارتسو و دیوید سوآنسان تلاش کردند جنبشی جهانی برای لغو نهاد جنگ به‌طور کلی، نه فقط “جنگ روز” ایجاد کنند. کار ما شامل آموزش‌هایی است که افسانه‌هایی مانند “جنگ طبیعی است” یا “ما همیشه جنگ داشته‌ایم” را از بین می‌برد و به مردم نشان می‌دهد که نه تنها جنگ باید لغو شود، بلکه واقعاً هم می‌تواند لغو شود. کار ما شامل انواع مختلفی از کنش‌گری‌های غیرخشونت‌آمیز است که جهان را به سمت پایان دادن به همه جنگ‌ها حرکت می‌دهد. برای اطلاعات بیشتر به سایت www.worldbeyondwar.org مراجعه کنید.

---

پاورقی‌ها:
⚠️ اخطار: محتوای این مقاله صرفاً دیدگاه‌های نویسنده و منبع اصلی را منعکس می‌کند و مسئولیت آن بر عهده نویسنده است. بازنشر این مقاله با هدف ارائه دیدگاه‌های متنوع صورت گرفته و به معنای تأیید دیدگاه‌های مطرح‌شده نیست.
✅ سورس ما: مؤسسه کوئینسی

Drawdown: Improving U.S. and Global Security Through Military Base Closures Abroad

💡 درباره منبع: مؤسسه کوئینسی (Quincy Institute) یک اندیشکده غیرحزبی است که هدف آن به چالش کشیدن سیاست‌های خارجی مبتنی بر تسلط نظامی آمریکا و ترویج رویکردهای صلح‌جویانه است.

✏️ درباره نویسندگان: دیوید وین استاد انسان‌شناسی در دانشگاه آمریکایی در واشنگتن دی‌سی است و نویسنده کتاب‌هایی درباره پایگاه‌های نظامی و جنگ‌ها است. پترسون دپن پژوهشگر سازمان World BEYOND War است و لیا بولگر یک فرمانده بازنشسته نیروی دریایی آمریکا و رئیس سابق Veterans For Peace است.