اندیشکده موسسه کیتو : «استراتژی آرنج تیز ترامپ در قبال اروپا در حال نتیجه دادن است» | ۲۹ اسفند ۱۴۰۳

مانند بسیاری از کارشناسان اندیشکده‌ای، من اغلب عملکرد سیاسی را ناخوشایند و غیرقابل‌فهم می‌یابم. ما کارشناسان، تحلیل آرام، گاهی خسته‌کننده و منطقی را می‌پسندیم و اغلب ویژگی‌های شخصی و سبکی سیاستمداران را درک نمی‌کنیم. و البته، دونالد ترامپ شبیه اکثر سیاستمداران نیست.

اما در پرتو مناقشه اخیر ایالات متحده و اروپا، که با دیدار پیت هگست، وزیر دفاع، از بروکسل آغاز شد، با سخنرانی جی.دی. ونس، معاون رئیس‌جمهور، در مونیخ ادامه یافت، و سپس در درگیری با ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین، در دفتر بیضی کاخ سفید چند هفته پیش به اوج خود رسید، به سبک دولت ترامپ می‌اندیشیدم.

دولت ترامپ بر این نکته تأکید کرده است که اروپایی‌ها با شانه خالی کردن از تأمین دفاع خود، از آمریکایی‌ها سوءاستفاده می‌کنند. نکته جالب این است که سیاست‌گذاران ایالات متحده دهه‌هاست که تذکرات مؤدبانه، محترمانه اما محکم را با اروپا آزموده‌اند و تغییر چندانی ایجاد نکرده‌اند. در نظر بگیرید:

رابرت گیتس، ۲۰۱۰:

غیرنظامی‌سازی اروپا – جایی که بخش‌های بزرگی از عموم مردم و طبقه سیاسی از نیروی نظامی و خطرات ناشی از آن بیزارند – از یک موهبت در قرن بیستم به مانعی برای دستیابی به امنیت واقعی و صلح پایدار در قرن بیست‌ویکم تبدیل شده است.

رابرت گیتس، ۲۰۱۱:

برای همه به‌جز تعداد انگشت‌شماری از متحدان، بودجه‌های دفاعی… برای مدت طولانی به‌طور مزمن از بودجه کافی محروم بوده‌اند و کسری‌ها هر سال بر روی هم انباشته می‌شوند… واقعیت صریح این است که اشتها و صبر در کنگره ایالات متحده – و در کل بدنه سیاسی آمریکا – برای صرف بودجه‌های گران‌بهای فزاینده به‌نمایندگی از کشورهایی که ظاهراً مایل به تخصیص منابع لازم یا ایجاد تغییرات لازم برای تبدیل شدن به شرکای جدی و توانمند در دفاع از خود نیستند، رو به کاهش خواهد بود. کشورهایی که ظاهراً مایل و مشتاق هستند که مالیات‌دهندگان آمریکایی بار امنیتی فزاینده‌ای را که ناشی از کاهش بودجه‌های دفاعی اروپا است، بر عهده بگیرند.

باراک اوباما کمی بهتر عمل می‌کند، ۲۰۱۶:

او [گفت]: «مفت‌سوارها مرا عصبانی می‌کنند.» اخیراً، اوباما هشدار داد که بریتانیا دیگر نمی‌تواند ادعای «رابطه ویژه» با ایالات متحده را داشته باشد مگر اینکه متعهد به صرف حداقل ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی خود برای دفاع شود. اوباما به دیوید کامرون گفت: «شما باید سهم منصفانه خود را بپردازید»، که متعاقباً آستانه ۲ درصد را برآورده کرد.

این را با نتایج حاصل از سبک قاطع و صریح هگست، ونس، و شخص ترامپ مقایسه کنید. اروپایی‌ها، فقط در چند هفته گذشته، چه کرده‌اند؟

ابتکار «اروپا را دوباره مسلح کنید» اتحادیه اروپا، علاوه‌بر تأمین ۱۵۰ میلیارد یورو بودجه برای تسلیحات جدید، راه را برای ۶۵۰ میلیارد یورو معافیت از محدودیت‌های «پیمان ثبات و رشد» در مورد بدهی باز می‌کند.

حتی شگفت‌انگیزتر، پارلمان آلمان به‌تازگی بسته ۱ تریلیون یورویی زیرساخت و دفاع را تصویب کرد که هزینه آن از طریق… بدهی تأمین می‌شود. (اگر چیزی در مورد سیاست آلمان بدانید، گفتن اینکه آن‌ها به بدهی آلرژی دارند، کمتر از واقعیت است.) صدها راه مختلف وجود دارد که آلمانی‌ها می‌توانند تبدیل این پول به قدرت نظامی را خراب کنند، اما این پول هنگفتی است و حتی اگر در خرج کردن آن اشتباه کنند، تأثیری بر دفاع اروپا خواهد داشت.

باز هم تکرار می‌کنم – شکایت از سواری گرفتن ارزان اروپا چیز جدیدی نیست. سبک ترامپ جدید است. وقتی آمریکایی‌ها پیش‌تر در مورد اروپا گله می‌کردند، با عبارات پذیرفته‌شده و بدون «…وگرنه» در پایان جمله، نتیجه‌ای نمی‌گرفتند. رویکرد بی‌ادبانه و گستاخانه ترامپ در حال نتیجه دادن است. اروپایی‌ها معتقدند که او جدی است.