سرمقاله دان (پاکستان) : «قحطی در انتظار» | ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴

بر اساس گزارش جهانی بحران‌های غذایی، ناامنی غذایی در سراسر جهان به سطوح بی‌سابقه‌ای رسیده است و درگیری‌ها، شوک‌های اقتصادی و تغییرات اقلیمی شدید، میلیون‌ها نفر را به آستانه گرسنگی کشانده است.

وضعیت در غزه، جایی که کل جمعیت ۲.۱ میلیون نفری با سطوح بالای ناامنی حاد غذایی مواجه هستند، از همه جا وخیم‌تر است. تا مارس ۲۰۲۴، بیش از نیمی از جمعیت در سطح ۴ اضطراری IPC طبقه‌بندی شده بودند، در حالی که ۵۰ درصد به‌طور نگران‌کننده‌ای با شرایط فاجعه‌بار (سطح ۵ IPC)، یعنی آخرین مرحله پیش از اعلام رسمی قحطی، روبرو بودند.

این تنها یک شکست بشردوستانه نیست، بلکه نتیجه سیاست عمدی و درگیری پایدار است. اقتصاد غزه تحت محاصره ۱۷ ساله و تشدیدهای نظامی مکرر فروپاشیده است. تا پایان سال ۲۰۲۴، ۷۵ درصد از زمین‌های زراعی، ۵۷ درصد از گلخانه‌ها و ۶۸ درصد از چاه‌ها نابود شده بودند. در شمال غزه و استان‌های غزه، ۷۰ درصد از جمعیت در شرایط فاجعه‌بار زنده می‌ماندند و تقریباً به‌طور کامل به کمک‌های بشردوستانه ناکافی متکی بودند. قیمت مواد غذایی سر به فلک کشید و قیمت آرد گندم بین فوریه و آوریل ۲۰۲۵، ۳۰۰۰ درصد افزایش یافت.

تلاش‌ها برای کاهش بحران همچنان به‌طرز اسفناکی ناکافی است. دسترسی بشردوستانه به‌شدت محدود شده و تعداد کامیون‌های کمکی که وارد غزه می‌شوند بسیار کمتر از سطح پیش از درگیری است و خطر قحطی در طول سال ۲۰۲۵ پایدار باقی می‌ماند. جامعه جهانی باید برای آتش‌بس فوری و دسترسی نامحدود بشردوستانه فشار بیاورد.

در حالی که وضعیت غزه از همه وخیم‌تر است، پاکستان نیز با چشم‌انداز نگران‌کننده امنیت غذایی روبروست. اگرچه تورم مواد غذایی تا دسامبر ۲۰۲۴ به ۰.۳ درصد کاهش یافت، که از ارقام دورقمی اوایل سال کمتر بود، اما فقر و بیکاری همچنان مانع دسترسی به غذا می‌شوند. سیل‌های ۲۰۲۲ زخم‌های پایداری بر جای گذاشتند و رویدادهای شدید آب و هوایی در سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ معیشت را به‌ویژه در مناطق روستایی بلوچستان، سند و خیبر پختونخوا بیشتر از بین بردند. این مناطق همچنین با وخامت امنیت آبی روبرو هستند که زیان‌های کشاورزی را بیشتر می‌کند و کشاورزان معیشتی را به دام‌های بدهی عمیق‌تری می‌کشاند.

بر اساس آخرین ارزیابی‌ها، ۱۱ میلیون نفر در پاکستان همچنان در فاز ۳ بحران IPC یا بدتر از آن قرار دارند و ۲.۲ میلیون نفر در شرایط اضطراری هستند. سطوح بالای سوءتغذیه حاد به‌ویژه در سند و خیبر پختونخوا نگران‌کننده است و تعداد قابل توجهی از کودکان با وزن کم هنگام تولد متولد می‌شوند و بار سنگین اسهال و عفونت‌های تنفسی بحران را تشدید می‌کند. کاهش جهانی بودجه بشردوستانه که برنامه‌های کمک غذایی را محدود کرده است، این چالش‌ها را تشدید می‌کند.

مداخلات سیاستی فوری لازم است. دولت مرکزی و استان‌ها باید شبکه‌های ایمنی اجتماعی را تقویت کنند، حمایت تغذیه‌ای برای مادران و کودکان را تضمین کنند و در کشاورزی مقاوم به اقلیم سرمایه‌گذاری کنند. بدون اقدام قاطع، پاکستان با خطر سقوط عمیق‌تر در چرخه مزمن گرسنگی و فقر روبروست.

در جهانی که میلیون‌ها نفر گرسنه به خواب می‌روند و آینده کودکان فدای دستاوردهای ژئوپلیتیکی می‌شود، باید بپرسیم: بشریت تا کی می‌تواند این وضعیت را تحمل کند؟