نشریه اکونومیست: «دریا در حال بلعیدن یک جزیره آفریقایی است» | ۹ اسفند ۱۴۰۳

در سیرالئون، سازگاری با آب و هوای گرم‌تر سخت‌تر می‌شود

ملوین کارگبو در سواحل نیانگای، جزیره‌ای کوچک در سواحل سیرالئون، ایستاده و به زمین فوتبال قدیمی‌اش اشاره می‌کند که اکنون زیر پهنه‌ای از آب دریا قرار دارد. نیانگای که هرگز بزرگ نبود، از حدود ۷۰۰ متر طول در یک دهه پیش به حدود ۹۰ متر کنونی کوچک شده است. بیشتر درختان انبه و نارگیل آن توسط امواج قطع شده‌اند. ساکنان باقیمانده در خوشه‌ای متراکم از خانه‌ها زندگی می‌کنند که مکرراً دچار سیل می‌شوند. با این حال، آنها می‌خواهند همانجا بمانند. آقای کارگبو، معلم ۳۵ ساله می‌گوید: «ما نمی‌توانیم این سرزمین را ترک کنیم». «فکر نمی‌کنم زندگی بهتری برای ما در جای دیگری وجود داشته باشد.»

او احتمالاً مجبور خواهد شد یکی پیدا کند. سطح آب دریاهای جهان با ذوب شدن یخچال‌های طبیعی در آب و هوای گرم‌تر در حال افزایش است. طوفان‌ها نامنظم‌تر می‌شوند و فرسایش ساحلی را تسریع می‌کنند. حدود ۱۵ سال دیگر، نیانگای احتمالاً زیر آب خواهد بود.

فقط نیانگای نیست. آفریقا از زمان انقلاب صنعتی تنها ۳ درصد از انتشار جهانی دی‌اکسید کربن را به خود اختصاص داده است، اما از اثرات آب و هوای گرم‌تر سخت‌تر از سایر نقاط آسیب خواهد دید: خشکسالی‌های طولانی‌تر، موج‌های گرمای مرگبارتر و طوفان‌ها و سیل‌های غیرقابل پیش‌بینی‌تر. بدون قدرت برای کاهش سرعت گرمایش، سازگاری تنها گزینه است. اما پول کم است.

برای آقای کارگبو و خانواده‌اش، سازگاری به معنای نقل مکان خواهد بود. سازمان ملل تخمین می‌زند که تغییرات اقلیمی ممکن است تا سال ۲۰۵۰، ۱۱۳ میلیون آفریقایی، یعنی ۵ درصد از جمعیت قاره، را مجبور به ترک خانه‌های خود کند. بسیاری از آنها در نهایت به شهرهایی مانند فری‌تاون، پایتخت سیرالئون، خواهند رسید. ایوان آکی-سویر، شهردار، می‌گوید سیاستمداران باید «کمر همت ببندند» تا اطمینان حاصل کنند که شهرها قابل سکونت باقی می‌مانند.

خانم آکی-سویر شروع کرده است. تیم او پوشش‌های خنک‌کننده را در شلوغ‌ترین و گرم‌ترین بازارهای فری‌تاون نصب کرده است. آنها درختان حرا را در حاشیه محله‌های فقیرنشین مستعد سیل کاشته‌اند تا به عنوان حائل در برابر دریای در حال بالا آمدن عمل کنند. اوایل این ماه، خانم آکی-سویر یک «اجلاس گرما» برای شهرداران شش شهر در سراسر غرب آفریقا برگزار کرد تا در مورد چگونگی خنک نگه داشتن ساکنان خود، به عنوان مثال با کاشت درختان بیشتر و نصب سقف‌های خنک‌کننده بر روی ساختمان‌های عمومی، بحث کنند.

اینکه چگونه هزینه آن را پرداخت خواهند کرد مشخص نیست. سازمان ملل تخمین می‌زند که سازگاری با تغییرات اقلیمی در آفریقا طی دهه آینده سالانه بین ۳۰ تا ۵۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت، حدود ۲-۳ درصد از تولید ناخالص داخلی قاره. دولت‌های آفریقایی این پول را ندارند. بیشتر بودجه تلاش‌های سازگاری فری‌تاون از کمک‌های دوجانبه و سازمان‌های چندجانبه تأمین مالی شده توسط کمک‌ها تأمین می‌شود. در حالی که آمریکا و سایر کشورهای ثروتمند به کاهش کمک‌ها، به ویژه برای پروژه‌های پاسخ به تغییرات اقلیمی، ادامه می‌دهند، بعید است کس دیگری جایگزین شود.

این در نهایت سازگاری را گران‌تر خواهد کرد. هرچه زودتر اتفاق بیفتد، با کاهش آسیب به محصولات کشاورزی و زیرساخت‌ها، پول بیشتری صرفه‌جویی می‌کند. طبق یک تخمین بانک جهانی، هر دلار سرمایه‌گذاری شده در زیرساخت‌ها، ۴ دلار در هزینه‌های بازسازی صرفه‌جویی می‌کند. سازمان ملل معتقد است که سازگاری مؤثر همچنین می‌تواند تعداد افرادی را که به دلیل تغییرات اقلیمی مجبور به ترک خانه‌های خود می‌شوند، حدود یک سوم کاهش دهد.

برای برخی، دیگر خیلی دیر شده است. کیسه‌های شنی که آقای کارگبو می‌خواهد دولت به نیانگای ارسال کند، دریا را برای مدت طولانی دور نگه نخواهند داشت. اما پول برای نقل مکان و بازسازی در سرزمین اصلی می‌تواند به او کمک کند تا سرش را بالای آب نگه دارد، حتی در حالی که جزیره توسط دریا بلعیده می‌شود. ■